กลิ่นคือหนึ่งในห้าประสาทสัมผัสของมนุษย์ นอกเหนือจากการมองเห็น การได้ยิน การรู้รสและการสัมผัส

กลิ่นทำให้เราเพิ่มอรรถรสในการรับรู้ได้ดีมากขึ้น อาหาร สิ่งของ ผู้คน สิ่งมีชีวิตอื่นๆ ก็มีกลิ่นเฉพาะตัว ที่ซับซ้อนมากกว่าคำพูดจะอธิบายได้

บ่อยครั้งที่เรายังรวมถึงบางอย่างที่มองไม่เห็น...แต่รู้สึกได้

เหมือนกับตอนนี้ ที่ฉันรู้สึกได้ถึงกลิ่นของเงินลอยมาจางๆ โฮ่ๆๆ!

หลังจากที่เราทำการ Live สดใน Startube ของฉัน นอกจากยอดสั่งพรีออเดอร์จะเต็มอย่างรวดเร็วแล้ว ยอดคนดูก็พุ่งไปถึงหลักแสน และยังเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ

แต่นั่นก็แค่ก้าวแรก...ของการขอสปอนเซอร์ของพวกเรา

วันรุ่งขึ้นฉันก็ให้ยัยหม่อน สาวเนิร์ด มันสมองประจำกลุ่ม สรุปข้อมูลสถิติการ Live เมื่อคืนพร้อมถ่ายคลิปใหม่อีกหนึ่งคลิป

“ปอ! นี่แกจะเอาจริงใช่ไหม?” ยัยมินท์สาวจอมพลังถามขึ้น

“ใช่! ฉันว่าวิธีนี้แหละ ที่จะทำให้เรามีเงินออกร้านและมีเหลือไปบริจาคเพียงพอ พวกแกมั่นใจได้ ที่เหลือก็แค่ มาลุยกันเลย!” ฉันตอบเพื่อนสาวพร้อมปลุกพลังอีกครั้ง

“โอเค!” สามสาวรับคำอย่างพร้อมเพรียง

.................................

“พี่เอ็ม! มาดูอะไรนี่สิ!” พนักงานสาวบริษัทแห่งหนึ่งเรียกผู้จัดการฝ่ายการตลาดเข้ามาดูอีเมล์ฉบับหนึ่งที่เพิ่งส่งเข้ามา

“มีอะไรหรือ?” ชายที่ชื่อพี่เอ็มเดินเข้ามาดูที่หน้าจอ

“น่าจะอีเมล์ขอสปอนเซอร์ของเด็กมัธยมนะคะ แต่เค้าใช้คำเรียกอีกแบบและมีคลิปแนบมาด้วย”

“ใช้คำว่าอะไร?” พี่เอ็มถามขึ้น

“ใช้คำว่า “ทำสังคมและยอดขายให้ดีขึ้น...ด้วยเกี๊ยวซ่า” ค่ะ!”

“หึมม! ไหนเปิดดูซิ!”

............................

ภาพไลฟสไตล์ของวัยรุ่นในสถานที่ต่างๆ

“ หากคุณกำลังเพิ่มยอดขายและขยายตลาดในกลุ่มวัยรุ่นที่มีกำลังซื้อและเป็นกลุ่มคนรุ่นใหม่ ด้วยการใช้งบประมาณที่น้อย แต่ได้ผลคุ้มค่า ซึ่งนอกจากสร้างยอดขายแล้วยังสร้างสรรค์สังคมอีกด้วย”

“เราขอเสนอโครงการทำสังคมและยอดขายให้ดีขึ้น…ด้วยเกี๊ยวซ่า! ค่ะ”

ภาพเด็กวัยรุ่นสาวสี่คนในชุดนักเรียน กำลังนั่งกินเกี๊ยวซ่า

“สวัสดีค่ะ วันนี้พวกเรานักเรียนชั้น ม.4/6 จากโรงเรียน XXXXX จะมาชวนบริษัทของคุณเข้าร่วมโครงการดีๆกันค่ะ”

“การออกร้านงานประจำปีของโรงเรียน XXXXX ถือเป็นกิจกรรมที่สอนให้วัยรุ่นรู้จักการทำงานเป็นทีมและเป็นโอกาสอันดีที่สินค้าของคุณจะได้เข้าไปอยู่ในงานที่มีผู้คนร่วมงานกว่าห้าพันคน ซึ่งไม่เคยมีสินค้าไหน สามารถเข้าไปออกร้านขายได้ หากไม่ได้เป็นร้านค้าของนักเรียน ”

 “แต่วันนี้โอกาสของสินค้าของท่านมาถึงแล้ว แท่ !แด!”

“เพราะพวกเราได้จัดทำโครงการนี้และอยากช่วยท่านขายสินค้าภายในงาน โดยขอสนับสนุนเป็นสินค้าของท่านตามรายละเอียดที่แนบมา ส่วนบุคลากรทั้งหมดภายในร้านทางเราจะเป็นผู้ดำเนินการให้”

“นอกจากสินค้าของท่านจะเป็นที่รู้จักภายในงานแล้ว เรายังจะทำการ Live สด ทาง Startube ในช่องที่มีผู้คนติดตามนับแสนในช่วง Live สด ตามข้อมูลและสถิติที่แนบมาให้ โดยตอนนี้เรามีลูกค้าในมือห้าร้อยคนที่สั่งพรีออเดอร์สินค้าในวันงานเรียบร้อยแล้ว”

“รายได้ทั้งหมดหลังหักค่าใช้จ่าย จะถูกนำไปช่วยซื้ออุปกรณ์ทางการแพทย์ โดยจะมีภาพและโลโก้ของสินค้าท่านอยู่ในป้ายวันที่บริจาคด้วย”

“อย่ารอช้าที่จะทำให้สังคมดีขึ้นด้วยสินค้าของท่าน เพราะเรารับผู้สนับสนุนเพียงห้าบริษัทเท่านั้น”

จบคลิปด้วยข้อความว่า

“รายละเอียดทั้งหมดอยู่ในเอกสารที่แนบมาด้วย ขอขอบคุณสำหรับความตั้งใจ...ที่จะทำให้สังคมน่าอยู่มากขึ้น”

…………………………

“เด็กพวกนี้ทำคลิปและข้อมูลได้ดีจริงๆ ตลาดวัยรุ่นก็เป็นตลาดที่เราต้องการขยายพอดี” พี่เอ็มชื่นชม

“ใช่ค่ะ! โครงการนี้น่าสนใจมาก เราแค่สนับสนุนสินค้าไม่ต้องจ่ายเงิน แถมยังได้สื่อมาโฆษณาสินค้าด้วย Live สดที่คนดูเป็นแสนคน Startuber หลายคนยังทำไม่ได้เลย” พนักงานสาวสนับสนุน

“ปริ๊นท์เอกสารมาดู ผมจะได้เสนอผู้ใหญ่และรีบอนุมัติโครงการ” พี่เอ็มรีบสั่งการ

“ได้ค่ะ!”

......................................

ฉันส่งอีเมล์เอกสารการขอสนับสนุนพร้อมคลิปไปยังบริษัทที่เราต้องการใช้ของในการออกร้านโดยไม่ต้องซื้อ อาทิ บริษัทขายเกี๊ยวซ่าญี่ปุ่น บริษัทซอสเกี๊ยวซ่า บริษัทชุดพนักงานร้านอาหาร บริษัทบรรจุภัณฑ์ บริษัทขายอุปกรณ์ทำอาหาร เป็นต้น

เพราะคำพูดของนายโจ้ หัวหน้าห้องนั่นเองที่ทำให้ฉันได้ไอเดียนี้มา นั่นก็คือบริษัทส่วนใหญ่มักจะให้สินค้ามาสนับสนุน มากกว่าเป็นตัวเงิน

ฉันก็เลยเพิ่มเรื่องของการลงโฆษณาให้เป็นการตอบแทน

ก็แหม! ดูทั้งคอนเสิร์ตและซีรีย์ ก็เลยได้รู้เรื่องสปอนเซอร์มาบ้างว่า ทุกสินค้าต้องการโฆษณาและเข้าถึงผู้คนเช่นกัน

ทำให้ตกผลึกทางความคิดว่า “การขอที่ดี...ผู้ขอก็ต้องทำตัวเป็นผู้ให้ที่ดีด้วยเช่นกัน”

ที่สำคัญการขอสปอนเซอร์โดยมีลูกค้าอยู่แล้วในมือห้าร้อยคน ก็เป็นสิ่งที่พิสูจน์ได้ว่าพวกเราไม่ได้แค่พูดและสินค้าของพวกเขามีคนรอซื้อเรียบร้อยแล้ว

จากนั้นผลตอบรับก็เป็นไปตามคาด บริษัททุกแห่งที่ส่งไปตอบรับอย่างรวดเร็ว ทำให้ตอนนี้เราประหยัดค่าใช้จ่ายได้เกือบหมด มีก็แค่ค่าใช้จ่ายเรื่องแต่งร้านนิดหน่อยเท่านั้นเอง

“นี่คือเงินค่าสินค้าที่ลูกค้าสั่งเกี๊ยวซ่าล่วงหน้า พวกฉันเปิดบัญชีแยกไว้แล้วและนี่คือของที่สปอนเซอร์สนับสนุน”  ฉันวางสมุดบัญชีและจดหมายตอบรับของบริษัทต่างๆพร้อมรายละเอียดบนโต๊ะที่กำลังประชุมทีมออกร้าน

“งั้นเท่ากับว่า พวกเราไม่ต้องวิ่งหาสปอนเซอร์แล้วใช่ไหม เย้!” นายโจ้ หัวหน้าห้องและเพื่อนๆคนอื่น โห่ร้องแสดงความดีใจกันใหญ่

“พวกเธอเก่งจริงๆเลยนะ พวกเราขอเสียงปรบมือให้พวกปอร์เช่หน่อย!”

“แปะ!ๆๆๆๆๆ... วิ๊ด!” เสียงปรบมาดังขึ้นอย่างยาวนาน

“ไม่เป็นไรๆ ต่อไปพวกเราก็ต้องมาวางแผนตกแต่งร้านกับการขาย จะให้คนที่เค้าสั่งพรีออเดอร์ผิดหวังไม่ได้” ฉันพูดขึ้นเพื่อแจ้งให้ทุกคนเตรียมตัว

……………………….

“แหม! ดูพวกทีมออกร้านสิ แค่หาสปอนเซอร์ได้แค่นี้ก็ทำเป็นดีใจ พวกเราน่ะได้มาตั้งนานแล้ว ยังไม่เห็นต้องมาประกาศให้ใครๆรู้เลย” ยัยหลินมองมาที่กลุ่มพวกฉันแล้วเริ่มนินทา

“ใช่ๆ นี่เพิ่งแค่เริ่มต้นเอง ของจริงอยู่ที่คะแนนโหวตวันงานต่างหากจริงไหมพวกเรา?” ยัยชิงชิงพูดเสริม

“จริงจ้า!” แก็งค์ไม้ยมก ประสานเสียงพร้อมเพรียง

“ก็แค่ออกร้านเล็กๆ! จะมาสู้การแสดงสุดอลังการของพวกเราได้อย่างไร! จริงไหมพวกเรา?” ยัยหลินชงเพิ่ม

“จริงจ้า!” แก็งค์ไม้ยมก ประสานเสียงพร้อมเพรียงอีกครั้ง

“ปอร์เช่! มีคนมาหาเธอน่ะ!” เสียงตะโกนของเพื่อนคนหนึ่งดังจากประตูห้องเรียน

“มาหาฉัน! ใครกันนะ?” ฉันเริ่มงง เพราะตั้งแต่ย้ายโรงเรียนมายังไม่เคยรู้จักใครเลยนอกจากเพื่อนในห้อง

“สวัสดีค่ะ น้องปอร์เช่” หญิงสาววัยทำงานหนึ่งคน พร้อมผู้ชายวัยทำงานอีกหนึ่งคนที่สะพายเป้ แต่งตัวสบายๆ แต่สุภาพ ทักทายฉันก่อน

“สวัสดีค่ะ! พวกพี่ๆ มาหาหนูหรือคะ?” ฉันยกมือไหว้ พร้อมยิงคำถาม

“ใช่ค่ะ พวกเรามาจากเว็บสนาน ที่มีผู้ใช้มากที่สุดในประเทศนะคะ คือโปรเจคที่น้องปอร์เช่ทำกับเพื่อนๆ น่าสนใจมากและเป็นกระแสทั่วโซเชียล โดยเฉพาะประเด็นเรื่องการออกร้านที่ควรใช้ความสามารถของเด็กหางบประมาณจัดงานเองแทนที่จะขอเงินจากผู้ปกครอง วันนี้พี่จึงอยากมาขอสัมภาษณ์น้องปอร์เช่ค่ะ” พี่ผู้หญิงอธิบายเหตุผล

“ได้ค่ะ ด้วยความยินดีค่ะ” ฉันยิ้มดีใจมาก อย่างน้อยก็ได้ช่วยพี่บริษัทที่เป็นสปอนเซอร์โฆษณาอีกทางหนึ่งละนะ

จากนั้นพี่ผู้หญิงก็สัมภาษณ์ฉันและสามสาวตระกูล ม. มินท์ หม่อน ไหม พร้อมด้วยสายตาขึ้อิจฉาของแก็งค์ไม้ยมก ที่มองมาเป็นระยะ

อกแทบจะแตกตายไปเลยล่ะสิ ฮ่าๆๆๆ

นี่โลกกำลังต้อนรับเน็ทไอดอลสาวคนใหม่อย่างฉันสินะ สงสัยต้องรีบกลับไปหัดเขียนลายเซ็นต์สวยๆ ซะแล้ว  เผื่อมีผู้ชายหล่อๆมาขอลายเซ็นต์  ว๊าย!ๆ..เขินจัง

แต่ชีวิตก็ไม่ได้ราบรื่น...เพราะดันมีเรื่องใหญ่เกิดขึ้นในงานโรงเรียน เรื่องอะไรน่ะหรือ ตามอ่านตอนต่อไปนะจ๊ะ

...............................