สบู่สมุนไพร สบู่สมุนไพรจากธรรมชาติ สบู่ก้อนเบนเนท

ย้อนอดีต ตามหา...แม่ของลูก

ตอนที่ 12 โลกสีชมพู

การข้ามจากเฟรนด์โซน มาเป็นแฟน บางครั้งก็ยาก...หากอีกฝ่ายยังคิดกับเราเหมือนเพื่อนไม่เปลี่ยนแปลง 

แต่หากทั้งสองคิดแบบคนรัก...แล้วกล้าที่จะบอกความในใจ

เฟรนด์โซน....ก็คงต่างกันแค่สีของพื้นที่ ที่คิดไปเองว่ามีกำแพงสูงกั้นอยู่

หลังจากที่ขมิ้นชวนผมเป็นแฟนในวันที่พวกเราเจอ “เจ้าบุญทิ้ง” เต่าน้อยน่าสงสารที่เก็บได้  ผมอึ้งไปพักใหญ่ด้วยความดีใจและตอบตกลงกับเธอ

คนเรานี่ก็แปลก! ตอนนี้ขมิ้นก็ซ้อนท้ายจักรยานและเล่นกับเจ้าบุญทิ้งเหมือนเดิม แต่พอรู้ว่าได้คบกันเป็นแฟนแล้ว เส้นทางเบื้องหน้าของผมก็ดูเป็นสีชมพูไปหมด

ถนนสีชมพู ต้นไม้สีชมพู รถสีชมพู ผู้คนในชุดสีชมพู ดอกไม้.......

แม้แต่.....หมาก็ยังสีชมพู

นอกจากจะเห็นทุกอย่างเป็นสีชมพูแล้ว ผมก็ยิ้มอย่างมีความสุขไปตลอดทางเหมือนคนเมายากันยุง ในใจเต็มไปด้วยความรู้สึกที่อยากตะโกนว่า...

"ผมมีแฟน........กับเค้าแล้วโว๊ยยยย!!!"

ไม่นานผมก็ปั่นจักรยานที่ถึงหอพักหญิง ขมิ้นลงจากจักรยานแล้วยื่น “เจ้าบุญทิ้ง” เต่าน้อยน่าสงสารให้ผม

“เลี้ยงมันดีๆนะ! อย่างน้อยจะได้จำได้ ว่าเราสองคนเป็นแฟนกันในวันที่เจอเจ้าบุญทิ้งตัวนี้”ขมิ้นส่งเต่าน้อยเสร็จก็หน้าแดง และทำท่าเขินอายเหมือนผู้หญิงทั่วไป ก่อนวิ่งขึ้นหอพัก

ขนาดผมเองที่เห็นเธอมานาน ยังรู้สึกว่าวันนี้เธอดูน่ารักเป็นพิเศษ

อานุภาพของความรักนี่! มันช่างทำให้เรามองโลกเดิมๆเปลี่ยนไปจริงๆ

หลังจากไปส่งเธอที่หอพักเสร็จ คืนนั้นผมก็นอนไม่หลับเพราะความดีใจ เพราะผมเองก็ชอบขมิ้นมานานแล้วเช่นกัน

ผมมองเจ้าบุญทิ้ง ที่ตอนนี้กำลังคลานต้วมเตี้ยมไปมาในตู้ปลาเล็กๆด้วยความสุข ราวกับว่ามันเหมือนสิ่งสำคัญในชีวิตอย่างหนึ่ง

“บุญทิ้งลูกพ่อ! ขอบใจมากเลยนะ หายเร็วๆนะ พ่อจะได้พาไปเดินเล่น!”

เอิ่มม! ตอนนั้นผมคงเป็นเอามากจริงๆ

........................................

ตั้งแต่...เราสองคนคบกันเป็นแฟน

การได้อยู่กับขมิ้นก็ทำให้ผมอิ่มเอมในความสุขมากขึ้น  การมองเห็นผู้ชายจากคณะอื่นมาจีบเธอ แล้วเธอบอกว่ามีแฟนแล้วและชี้มาทางผม ยิ่งทำให้ผมมีความสุขและรู้สึกเหนือกว่าผู้ชายคนอื่นเป็นครั้งแรก

แม้ว่าผู้ชายเหล่านั้น...จะดูไม่ค่อยเชื่อก็ตาม

หรือไม่ก็...จะมีคำอวยพรแนวนี้มาให้ได้ยิน

“หน้าตาก็ดี! ไม่น่าเลือกไอ้ปลาบู่ชนเขื่อนคนนี้เป็นแฟนเลย เสียของจริงๆ”

ถึงปลาบู่จะชนเขื่อน...แต่ก็มีแฟนน่ารักเฟ้ย!  อันนี้คิดในใจนะครับ ไม่กล้าพูดออกไป!

แม้เราสองคนจะเป็นแฟนกัน แต่กิจวัตรประจำวันก็ไม่ได้เปลี่ยนแปลงมากนัก ที่เปลี่ยนไปคงเป็นความรู้สึก ที่เหมือนเราต่างเป็นเจ้าของอีกฝ่ายและคิดถึงอนาคตร่วมกัน

“ขอนไม้! จบไปแกอยากทำงานอะไร?” ขมิ้นถามผมตอนที่อ่านหนังสืออยู่หน้าคณะ และยังคงสรรพนามที่เรียกกันเหมือนเดิม

“ที่บ้านเราอยากให้เป็นเกษตรอำเภอ ถ้าคิดอะไรไม่ออกก็คงเลือกอันนี้มั้ง!” ผมตอบขมิ้น

“ก็ดีนะ! เท่ห์จะตาย ส่วนเราอยากทำสวนที่บ้านเอง แล้วช่วยให้ความรู้กับชาวบ้านในหมู่บ้าน เพราะชาวบ้านขาดความรู้ เลยปลูกแล้วเป็นหนี้กันเยอะมาก” ขมิ้นพูดความฝันของเธอ

ยิ่งใกล้ชิดขมิ้นมากเท่าไหร่ ผมก็รู้สึกว่าผมโชคดีที่ได้เป็นแฟนกับเธอ แม้เธอจะเป็นสาวห้าว แต่เธอก็จิตใจดี และช่วยเหลือคนอื่นเช่นกัน

แต่โลกสีชมพูของผม ก็ดำเนินต่อไปได้ไม่นานนัก

เพราะผ่านไประยะเวลาหนึ่ง ผมก็เริ่มรู้จักนิสัยเธออย่างหนึ่งที่ทำเอาผมเองก็เริ่มรับไม่ค่อยได้

นั่นก็คือ.....

ขมิ้นเป็นคนขี้หึง!

และไม่ใช่หึงธรรมดา! แต่เป็นระดับหึงมากกกกกกกก!!

แรกๆผมเองก็ยังไม่รู้สึกตัว แต่หลังๆพอคุยกับผู้หญิงคนอื่นหรือแค่ทักทาย

ขมิ้นก็จะอารมณ์เสียทันที!

“ไม่ต้องหึงน่า! หน้าตาอย่างเราไม่มีใครเค้าเอาไปทำแฟนหรอก ถ้าสาวๆพวกนี้จะหาแฟนก็โน่นพวกเด็กวิศวะ หล่อๆเยอะแยะ ” ผมบอกขมิ้นที่ตอนนี้ทำหน้ายักษ์ใส่ผมอยู่

“ก็ไม่รู้แหละ! อย่างน้อยเราก็ยังคบกับนายเป็นแฟนโดยที่ไม่สนเรื่องหน้าตาเลย คนอื่นก็คงมีคนคิดแบบนี้เหมือนกัน!” ขมิ้นตอบกลับผม

เอิ่มม! ก็จริงของเธอนะ!

ความหึงของขมิ้นรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ จนตอนนี้ผมแทบจะเป็นขอนไม้จริงๆ เพราะมองอะไรไม่ได้อีกเลย...นอกจากเธอคนเดียว

“เมื่อกี้...แอบมองน้องผมสั้นเหรอ?” ขมิ้นทำตาเขียวใส่ผม แม้ว่าผมแทบจะมองแต่พื้นดินเวลาเดิน

“มีแฟนสวยๆแบบนี้ เราจะไปมองใครได้อีก” ผมใช้ไม้ตายทันที

“ดีมาก! แล้วก็ออกมาห่างๆจากตรงนั้นด้วย!” ขมิ้นออกคำสั่งผมอีกครั้ง

“ทำไมล่ะ!” ผมมองซ้ายขวาก็ไม่เห็นจะมีสาวๆคนไหนอยู่ใกล้

“มันใกล้หมาตัวนั้น! มันเป็นตัวเมีย” ขมิ้นยิ้มใส่ผมราวกับเป็นเผด็จการ

และแล้วความอดทนของผมก็ถึงจุดสิ้นสุด เมื่อพวกเราถึงช่วงฝึกงานที่ต้องเลือกสถานที่และออกไปฝึกงานจริงๆ ผมยื่นคำขาดขอไปฝึกงานคนเดียว ซึ่งเป็นช่วงเดียวที่ผมตัดสินใจห่างจากขมิ้น

แม้เธอจะใช้อำนาจความเป็นแฟนข่มขู่ผมหรือบีบน้ำตาแบบนางเอก ผมก็ยังยืนยันคำเดิม

“ขมิ้นแกเคยบอกเราว่า ชอบเราเพราะเราใจดีชอบช่วยเหลือคนอื่น แต่ตอนนี้ความเป็นตัวเราที่แกเคยชอบในอดีตมันกำลังจะหายไป เพราะความขี้หึงของแก”

“แกไปฝึกงานกับเพื่อนที่เชียงใหม่เถอะ ส่วนเราจะไปฝึกงานในไร่ส้มที่เพชรบูรณ์คนเดียว ห่างกันแบบนี้บางทีเราอาจรู้ใจตัวเราเองมากขึ้น ว่าจริงๆแล้วเรารักกันเพราะชื่นชมในตัวของอีกฝ่ายหรือแค่ผูกพันธ์เพราะความใกล้ชิดกันแน่”

ผมรวบรวมความกล้าทั้งหมดพูดออกไปในวันนั้น และพยายามไม่เจอหน้าของขมิ้นอีก!

ท่ามกลางความรู้สึกที่ปวดใจ..ที่ไม่ได้พบกับขมิ้น!

ไม่นาน....พวกเราก็ถึงกำหนด ที่จะต้องแยกกันไปฝึกงาน!

...................

ตอนต่อไป

ตอนที่ 13 ระยะห่าง

อ่านต่อ

address

Your account

SITE MAP

Facebook