พี่เจมส์รุ่นพี่ ม.5 หนุ่มสุดฮอตของโรงเรียน

สูงยาว เข่าดี ผิวขาว จมูกโด่ง หน้าตาเหมือนดาราเกาหลีแต่ออกฝรั่ง นึกไม่ออกก็ลองนึกถึงดาราดัง “มาราดิโอ เมาเหล้า” พิมพ์เดียวกันเลย แถมโปรไฟล์ดี พ่อเป็นเจ้าของบริษัทระดับหมื่นล้าน มีแมวมองชวนเข้าวงการมากมาย ซึ่งพี่เจมส์ก็ตอบตกลงไปเล่น MV บ้าง ถ่ายแบบบ้าง แค่นั้นก็ดังถล่มทลาย สาวๆติดตามใน Startube กว่าแปดหมื่น ยังไม่รวมสาวๆในโรงเรียนและต่างโรงเรียนที่มาคอยชะเง้อหน้าดักรออยู่หน้าโรงเรียนแทบทุกวัน

เป็นไง!...งานดีใช่ไหมล่ะ!

ฉันรู้จักพี่เจมส์ตั้งแต่วันแรกที่มาเรียนที่นี่  เพราะตอนแกเดินในโรงเรียนมักจะมีสาวๆรุมตอมแก เหมือนแมลงวันตอม...เอิ่ม! ไม่เอาๆ เปลี่ยนๆ เอาเป็นปลาหน้าวัดรุมกินขนมปังจะดูดีกว่า ก็เลยถามเพื่อนในห้องจนได้รู้ประวัติแก

“น้องปอร์เช่ ไม่เป็นไรนะครับ” พี่เจมส์ถามอีกครั้งด้วยความเป็นห่วง

เฮ้ย! เดี๋ยวนะ! พี่เจมส์รู้จักชื่อฉัน

แม่เจ้า! นี่ไม่ใช่ว่าแอบชอบฉันหรือนี่ ไม่ได้การโอกาสแบบนี้ต้องแสดงแบบเบาๆสักหน่อย

"ไม่...ไม่เป็นไรค่ะ! ขอบคุณพี่เจมส์มากนะคะ โอ๊ะ!...." ฉันตอบแบบนางเอกและแกล้งทำอ่อนแอ ยืนไม่ไหวทำท่าเซอีกครั้ง หุหุ! เนียนไหมล่ะ!

“ขาแพลงหรือเปล่าครับ ไปห้องพยาบาลไหม เดี๋ยวพี่พาไป” พี่เจมส์ถามอย่างห่วงใย

บร๊ะ! ฉากพระเอกเจอนางเอกมันต้องแบบนี้ เริ่มต้นได้สวยงามจริงๆ

แต่!.....แน่นอนว่าเมื่อมีพระเอกกับนางเอก ก็ต้องมีนางร้าย!…

“สำออย! เดินไม่ระวังแล้วพอเห็นว่าพี่เจมส์อยู่ข้างหลังก็ทำเป็นจะล้ม” เสียงใสๆแต่เต็มไปด้วยอารมณ์หมั่นไส้ ลอยมาจากด้านหลัง

ไม่ใช่ใครที่ไหน “ยัยหลิน” เพื่อนร่วมห้องของฉันที่ไม่ค่อยถูกชะตากันสักเท่าไหร่ ยัยนี่ก็เป็นเด็กสาวหน้าตาดีนะ หมวย ขาว พิมพ์นิยมและออกจะอวบๆนิดๆ บ้านรวยใช้ของแบรนด์เนมทั้งตัวอย่างกับกลัวว่าใครจะดูถูกว่าจน คบแต่คนหน้าตาดีๆ โปรไฟล์ดีๆ และชอบให้คนอื่นเรียกตัวเองว่า “หลินหลิน”

ยัยหลินมีเพื่อนในแก๊งค์อีกสี่คน ก็คัดลุคเฉพาะคนหน้าหมวยเหมือนกัน แลดูชาตินิยมมากๆ  แถมเพื่อนทั้งสี่คนยังใช้ชื่อซ้ำๆ เหมือนกันไปอีก ได้แก่ ช่วงช่วง ชิงชิง เหมยเหมย  ม่านม่าน เวลาเรียกเหมือนท่านเปาเรียกใช้ หวังเฉา หม่าฮั่น จางหลง เจ้าหู่ ดีนะที่ไม่มีเครื่องประหารตามท้าย ฉันเลยเรียกยัยนี่กับแก๊งค์ว่า “แก๊งค์ไม้ยมก”

ยัยหลินปลื้มพี่เจมส์มาตั้งแต่ชั้นมัธยมต้น พอเรียนจบปุ๊บนางก็ขอให้ที่บ้านย้ายโรงเรียนมาเรียนต่อที่นี่เลย ตั้งแต่นั้นทุกคนก็จะเห็นพี่เจมส์ตัวติดกับยายหลินตลอดมา พร้อมกับเดอะแก๊งค์ของเธอ

“น้องหลิน มาโรงเรียนแล้วหรือ! ไม่ควรใส่ร้ายเพื่อนนะ น้องปอร์เช่เค้าจะล้มจริงๆ ไม่ได้แกล้ง” พี่เจมส์แก้ตัวแทนฉัน

ส่วนตัวฉันน่ะหรือ! ก็สวมบทนางเอง อยู่นิ่งๆทำตัวน่าสงสารไว้ก่อนน่ะสิ หุหุ!

“พี่เจมส์ไม่รู้อะไรซะแล้ว ยัยนี่มันสำออย ชอบสร้างภาพแถมมันอึดอย่างกับ “แรด” ไม่เป็นอะไรง่ายๆหรอกค่ะ ใช่ไหมพวกเรา?” ยัยหลินใส่ไฟเพิ่มพร้อมถามเดอะแก๊งค์

“ใช่ค่ะ!” แก๊งค์ไม้ยมกก็รีบรับช่วงต่ออย่างพร้อมเพรียง นี่พวกหล่อนเป็นนักร้องประสานเสียงกันหรือนี่

หนอย! ว่าชั้นสำออย อึดอย่างกับแรด แถมยังเน้นหนักคำว่า “แรด” อีก อย่างนี้มันต้องเจอกันหน่อย! ยายแพนด้าเชียงใหม่หลินหลิน!

แต่ฉันยังไม่ทันจะขยับปาก เสียงๆหนึ่งก็เข้าไปทำลายล้างศัตรูแทนฉัน

“คนที่สำออยชอบสร้างภาพแล้วก็ "แรด!"มันไม่ใช่เพื่อนฉันหรอก! แต่มันเป็นไอ้พวกคนที่พูดมากกว่า!” เสียงใสๆ ห้าวๆ ดังขึ้น พร้อมสาวน้อยกำลังเสริมทั้งสามของฉันก็ปรากฏกายขึ้น

“มิ้นท์” สาวห้าวบ้าพลัง นักกีฬาตัวแทนโรงเรียนผู้ไม่เกรงกลัวใคร

“หม่อน” สาวแว่นเด็กเนิร์ด ไอคิว 180 ที่มีพลังฝีปากเป็นอาวุธ

“ไหม” สาวท้วมนักกิน ผู้รอบรู้เรื่องของอร่อย

ทั้งสามสาวก็คือเพื่อนซี้ของฉันเอง

“นี่พวกเธอมาทำอะไรตรงนี้! โรงเรียนจะเข้าแล้วรับไปเตรียมตัวเข้าแถวได้แล้ว!” เสียงแห่งอำนาจเผด็จการแทรกขึ้น พร้อมกับการปรากฏตัวของ “ครูสมศรี” ครูฝ่ายปกครองที่นักเรียนทุกคนต่างหวาดกลัว

“ไม่มีอะไรค่ะคุณครู หนูแค่จะล้มแล้วพี่เค้าก็เข้ามาช่วยค่ะ” ฉันจบเรื่องก่อนที่จะบานปลายแล้วหันไปบอกพี่เจมส์

 “ พี่เจมส์คะหนูไม่เป็นไรค่ะ ขอตัวไปเรียนก่อนนะคะ” ฉันเดินแบบนางเอกไปหาเพื่อนๆของฉัน และทุกคนก็แยกย้าย เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“แหม! ปอ! แกนี่ฮ็อตมากเลยนะ ขนาดพี่เจมส์ยังเข้ามาคุย” ยัยมินท์เจ้าของเสียงเมื่อสักครู่ เริ่มแซวฉัน

“ใช่ๆ ฉันดูอยู่ กำลังจะได้เรื่องอยู่แล้วเชียว ยัยแก๊งค์ “ไม้ยมก” ก็เข้ามาแทรกเสียเรื่องจริงๆ” ยัยหม่อนเสริมต่อ

“เพื่อเป็นการแสดงความยินดี ที่หนุ่มฮ็อตสุดหล่อมาคุยกับปอ ฉันเสนอว่าเย็นนี้เราไปฉลองกันที่ร้านหมูกระทะร้านใหม่ดีไหม ร้านนี้...น้ำจิ้มเด็ด! แซ่บมาก!” ยัยไหมดึงเข้าเรื่องของกินทันที

“พวกแกนี่จริงๆเลย! มันไม่มีอะไรพี่เขาเข้ามาช่วยพยุงจริงๆ แต่ก็นะร้านหมูกระทะเย็นนี้ก็ไม่เลว โอเค! ตามนั้น ” ฉันอธิบายให้เพื่อนๆฟังอีกทีพร้อมตอบรับข้อเสนอของยัยไหม

“โอเค จัดไป!” สามสาวประสานเสียงพร้อมเพรียง

นี่แหละนะ...ชีวิตของวัยรุ่น

สนุกสนานบ้าๆบอๆ ไปวันๆ

 .................................

อันที่จริงยัยหลินเคยชวนฉันเข้าแก็งค์ของนาง แต่ฉันไม่ชอบใช้ของแบรนด์เนมและต้องทำตัวสวยตลอดเวลา แถมต้องใช้ชื่อซ้ำแบบแก๊งค์ของนางอีก กลายเป็น “ปอร์เช่ปอร์เช่” ฉันเลยไม่ชอบ  

อยู่กับสามสาวตระกูล ม.ม้านี่สบายใจกว่าตั้งเยอะ

ส่วนเรื่องของ “พี่เจมส์” ก็อย่าหาว่าฉันเป็นเด็กแก่แดดเลย จำได้ไหม? ว่าฉันยังมีภารกิจหนึ่งอย่างกับพี่สาวซาตี้ นั่นก็คือ ภายใน 3 ปีนี้ ฉันต้องทำให้ใครสักคนกลับมาหาเพราะกลิ่นของอาฮวนให้ได้

ฉันก็เลยคิดว่า ฉันต้องมีแฟนเพราะกลิ่นของอาฮวน

ตีความแบบนี้มันจะถูกใช่ไหม ใช่น่า! มันคงหมายถึงแบบนั้นแหละ!

แต่ตอนนี้! ฉันจะไปหาดอกอาฮวนจากไหนล่ะ! เฮ้อ!.....

………………………….

“ต้นอาฮวน...ส่วนใหญ่มักจะขึ้นในป่า” ยัยหม่อน สาวแว่นเด็กเนิร์ด มันสมองของกลุ่มพูดขึ้นเมื่อฉันบอกว่าอยากได้ดอกอาฮวน

“แล้วเราจะไปเอามายังไง ในป่าเลยนะ?” ยัยไหม จอมกินเริ่มสงสัย

“งั้นปิดเทอมนี้ เราไปเที่ยวป่ากันไหม จะได้ตามหาต้นอาฮวนกัน ตามที่ปอ อยากได้ เผื่อบางทีเราอาจจะได้กิ่งหรือเมล็ดมาปลูกก็ได้นะ” ยัยมิ้นท์ สาวห้าวบ้าพลังเสนอไอเดีย

พวกเรานั่งคุยกันหลังปาร์ตี้หมูกระทะเสร็จเรียบร้อย ฉันก็เลยเล่านิทานของยายเรื่องกลิ่นของดอกอาฮวนเป็นของแถม ทำให้สามสาวสนใจมาก และอยากดมกลิ่นของดอกอาฮวนสักครั้ง

“โอเค...ถ้าอย่างนั้น ปิดเทอมนี้เราไปตามหาต้นและดอกอาฮวนกัน!” ฉันตอบรับและพวกเราก็เริ่มวางแผนสำหรับปิดเทอมกัน

แต่!.....ก่อนจะไปถึงช่วงปิดเทอม

พวกฉันก็ต้องวุ่นวายกับงานอีเวนท์ใหญ่งานหนึ่งก่อน

เพราะที่โรงเรียนของเราจะมีธรรมเนียมอยู่อย่างหนึ่ง นั่นก็คือการออกร้านและการแสดงในงานประจำปี

“ทุกคนคงรู้แล้วว่าโรงเรียนของเราจะมีงานประจำปี” เสียงของครูนภา ครูประจำชั้นห้องของฉันดังขึ้นจากหน้าห้อง

 “ซึ่งห้องของเราส่งการแสดงหนึ่งชุดและออกร้านค้าหนึ่งร้าน ครูจะให้พวกเธอเสนอและโหวตกันเพื่อเตรียมงาน เริ่มได้!”

“แสดงละคร!...”

“ร้องเพลง!.....”

“เต้น!........”

………………….

ใช้เวลาไม่นานเราก็ได้ข้อสรุปของกิจกรรมจากห้อง ม.4/6 ของเรา

“ในปีนี้ห้องของเราจะส่งการแสดงเป็นการเต้นโคฟเวอร์ประกอบเพลงเกาหลี ส่วนการออกร้านจะเป็นการขายของทานเล่น ซึ่งเราได้แบ่งทีมสำหรับงานทั้งสองฝั่งแล้ว ครูหวังว่าพวกเธอจะช่วยกันและเรียนรู้ที่จะทำงานร่วมกันได้อย่างลุล่วง เอาล่ะ! ทุกคนเข้ากลุ่มของตัวเอง แล้วประชุมวางแผนงานได้” ครูนภาพูดจบก็เดินออกจากห้องแล้วปล่อยให้พวกเราประชุมกันเอง

ในห้องม.4/6 ของเรามีนักเรียนอยู่ประมาณสี่สิบกว่าคน เราแบ่งออกเป็นสองกลุ่มเท่าๆกัน ฉันและสามสาวตระกูล ม.ม้าอยู่ฝั่งร้านค้า ส่วนยัยหลินและเดอะแก๊งค์อยู่ฝั่งการแสดง

ยังไม่ทันจะได้เริ่มประชุม ยัยหลินและแก๊งค์ไม้ยมกก็เดินเข้ามาที่กลุ่มของฉัน

“ปอร์เช่! พวกฉันจะท้าเธอแข่งกันในงานโรงเรียน เธอกล้ารับคำท้าไหม?”

อยู่เฉยๆ งานก็มาหาซะอย่างนั้น!

และแล้วงานโรงเรียนก็กลายเป็นการแข่งขันกับแก๊งค์ไม้ยมกไปซะแล้ว เฮ้อ!........

...........................................................