“อุ๊ย! เอ่อ!.......คือ” ฉันอ้ำอึ้ง ไม่รู้ว่าจะทักยายแบบไหน

“มายืนทำอะไรตรงนี้?” ยายถามอีกครั้ง

“เอิ่ม!..ยาย ...ยายจำหนูได้ไหม?”

“นั่นสิหนูเป็นใครนี่!”  ยายเอามือมือจับหน้าฉันแล้วดูใกล้ๆ เหมือนไม่รู้จักฉัน

เอาล่ะสิ! สงสัยจะโดนยัยซาตี้แกงซะแล้ว

“ใครกันนะ หน้าตาแบบนี้?”

“ถ้าไม่ใช่หลานตัวแสบของยาย มาเล่นมุกอะไรอยู่หน้าบ้านนี่! ปอเอ๊ย!ไปเข้าบ้านได้แล้ว”

ยายหยิกแก้มฉันเบาๆ แล้วไขประตูรั้วเข้าบ้าน

“เดี๋ยวนะ! ยาย!.. เมื่อกี้ยายเรียกหนูว่าอะไรนะ?”

“ก็เรียกปอไง! เรียกอย่างนี้มาตั้งนานแล้วยังไม่ชินอีกหรือนี่ วันนี้ดูท่าทางจะไม่ค่อยเต็มนะเราน่ะ”

บร๊ะเจ้า! เมื่อวานยังเรียกเทืองอยู่เลย  วันนี้เรียกปอ

“อ้าวปอ! เพิ่งกลับมาหรือลูก เข้าบ้านได้แล้วเดี๋ยวมาช่วยแม่ทำกับข้าวหน่อย” เสียงแม่ตะโกนทักจากในบ้าน

เฮ้ย! แม่ก็เรียกปอ  นี่โลกมันเปลี่ยนไปแล้วจริงๆ

หลังจากเข้าบ้านฉันก็ลองยื่นหน้าไปให้แม่และยายดูใกล้ๆบ่อย จนโดนแม่เอาตะหลิวเคาะหัวกลับมา ดูท่าแล้วเหมือนทุกอย่างเป็นปกติ

เวทย์มนต์ของพี่สาวซาตี้สุดยอดจริงๆด้วย!

หลังจากวันนั้นนอกจากยายและแม่แล้ว ทุกคนรอบตัวฉันก็ทำตัวปกติไม่ได้แสดงออกให้เห็นเลยว่าฉันเปลี่ยนไปแบบกะทันหัน

แถมทุกคนก็ไม่ได้เรียกฉันว่าเทือง!  แต่เรียกว่าปอ!

หรืออันที่จริง หน้าตาก็มีส่วนให้คนเลือกเรียกชื่อเล่นของเรา

ช่วงปิดเทอมฉันก็รบเร้าแม่มาเรียนต่อที่กรุงเทพ ซึ่งแม่กับยายก็ตกลงและพูดง่ายกว่าที่คิด

และนั่นแหละชีวิตใหม่ของฉันก็เริ่มต้นขึ้น

............................

ตอนนี้ฉันกำลังเดินออกจากหอพักหญิงซึ่งอยู่ไม่ไกลจากโรงเรียนใหม่มากนัก คุณอยากรู้หรือไม่! ว่าชีวิตใหม่ของฉันเป็นอย่างไร?

อะไรนะ! ไม่อยากรู้!  เอาน่าอยากรู้หน่อยนะ เพราะฉันเองก็ไม่รู้จะไปอวดกับใคร

เรามาเริ่มต้นจากเสียงวุ่นวายตอนเช้า ในโรงเรียนกันก่อนเลยดีกว่า

“กรี๊ดดดด!...พี่ปอร์เช่”

“พี่ปอร์เช่..ขอถ่ายรูปหน่อยค่ะ”

“พี่ปอร์เช่.....ขอ....”

ได้ยินเสียงกรี๊ดนั่นไหม! เสียงนี้ดังทุกเช้า และใครคือปอร์เช่ที่เค้ากรี๊ด

หุหุ..ฉันไง! ฉันนี่แหละคือปอร์เช่!  ฮ่าๆๆๆ

ดาวโรงเรียน สาวสวยอันดับหนึ่ง เรียนดี กีฬาเด่น มีความสามารถรอบด้าน อันที่จริงการจะเป็นดาวโรงเรียนสมัยนี้ได้ เค้าไม่ได้วัดกันที่แค่นี้นะ แต่เค้าวัดกันที่……

ผู้ติดตามใน  Startube สื่อโซเชียลยอดนิยมจร้า!

 ใครมีคนติดตามเยอะก็ได้นำมาคิดคำนวณคะแนนการเป็นดาวโรงเรียนไปด้วย ซึ่งฉันเองก็เป็น Startuber คนหนึ่งเหมือนกัน ตอนนี้มีคนติดตามแสนกว่าคน

ใช่! คุณอ่านไม่ผิดหรอก ฉันมีคนติดตามช่องของฉันอยู่แสนกว่าคนจริงๆ

ส่วนที่มาของการเป็น Startuber นี่ก็เกิดจากเรื่องบังเอิญล้วนๆ

สมัยก่อนฉันสมัครแอคเคาท์ของ Startube ไว้นานแล้ว แค่เอาไว้ส่องช่องของคนอื่น ไม่เคยโพสท์อะไรกับเค้าเลย

แต่วันแรกที่ฉันทำพันธสัญญากับพี่สาวซาตี้ ฉันก็อยากจะถ่ายคลิปตัวเองดูว่าเป็นอย่างไรบ้าง จึงร้องเพลง Black Link และเต้น โดยมียายเป็นตากล้องให้

แต่ยายก็ไม่ได้แค่กดเซฟ แต่กดอัพโหลดขึ้นช่อง Startube

เท่านั้นแหละ! คุณเอ๊ย!

ยอดผู้ติดตามก็พุ่งพรวดอย่างกับจรวด ตื่นมาตอนเช้าฉันก็มียอดผู้ติดตามเกือบสองหมื่นคนและจากคอมเมนท์ของผู้ที่ดูก็ทำให้ฉันรู้ว่า ฉันมีพรสวรรค์อย่างหนึ่ง นั่นก็คือ…

ฉันร้องเพลงเพราะ!  ซึ่งฉันไม่เคยรู้ตัวเลยเพราะก่อนหน้านี้ฉันอายและไม่กล้าร้องให้ใครฟัง

มีคนเคยบอกว่า “คนเราทุกคนเกิดมาพร้อมพรสวรรค์หนึ่งอย่าง เพียงแค่คุณ...หามันให้เจอเท่านั้น”

ฉันมานั่งวิเคราะห์ว่าทำไมเสียงของฉันถึงดี คงเป็นเพราะเมื่อก่อนฉันโดนบูลลี่ ทำให้ต้องอยู่กับตัวเองคนเดียวทุกวัน สิ่งเดียวที่ช่วยเยียวยาได้ก็คือการร้องเพลง นี่สินะคือพรสวรรค์ของฉัน

ตั้งแต่นั้นมาฉันก็อัดคลิปลงช่อง Startube ทุกวันและเรียกตัวเองว่า "ปอร์เช่"

นั่นแหละที่มาชื่อใหม่ของฉัน เป็นไง! เก๋ไหมล่ะ! อิอิ

เอาล่ะ! เดี๋ยวฉันขอไปจัดการกับเหล่า FC ก่อนนะ เป็นดังมันก็แบบนี้แหละ ฮ่าๆๆ

“ถ่ายรูปหรือคะ! ได้ค่ะ” ฉันยืนถ่ายรูปคู่กับเหล่า FC สักพักก่อนเดินเข้ามาด้านในโรงเรียน พร้อมโบกมือรับเสียงกรี๊ดตลอดทาง อย่างกับนางงาม

“น้องปอร์เช่! โบกมือมาทางนี้หน่อย” เสียง FC ฝั่งซ้ายดังขึ้น

“ทางซ้ายนะคะ ได้ค่ะ”

“พี่ปอร์เช่! โบกมือมาทางนี้หน่อยค่า! ” เสียง FC ฝั่งขวาดังขึ้นอีก

“ทางขวานะคะ ได้ค่ะ”

“ทาง..อุ๊ย!....” เวรของกรรม มัวแต่มองคนลืมมองทาง ดันเหยียบก้อนหินเสียหลักซะได้ ไม่นะ! อย่านะ! อย่าล้มนะ! ชั้นอายคน!

“ระวังล้มครับ!” เสียงนุ่มๆดังขึ้นจากด้านหลัง พร้อมมือที่แข็งแกร่งทั้งสองข้างที่เข้ามาช่วยพยุงตัวฉันไม่ให้ล้ม

นี่มัน Hand of God จริงๆ!

ฉันหันกลับมามองเจ้าของมือคู่นี้ในขณะที่เค้ายังจับพยุงตัวอยู่เพื่อจะขอบคุณ และเมื่อฉันหันไป ก็เกิดเหตุการณ์ประหลาด....เหมือนเวลากำลังหยุดเดิน

เสียงดนตรีหวานๆไม่รู้ว่าดังมาจากที่ไหน ใบไม้ปลิวโปรยปรายราวกับเป็นฤดูใบไม้ผลิ

กลิ่นหอมจางๆ จากผู้ชายเบื้องหน้า และใบหน้าอันหล่อเหลาราวเทพบุตรกรีก

แถมยังรอยยิ้มนั่น...โอ้ว! ช่วยด้วย! ใจของฉันกำลังจะละลาย

...........

“ปอร์เช่..เป็นอะไรหรือเปล่าครับ?” เสียงนุ่มทุ้มของเทพบุตรเบื้องหน้า ดังเตือนสติอีกครั้ง

“หา! เอ่อ!...ไม่เป็นไรค่ะ พี่เจมส์!.....”

และนี่แหละ!....คือครั้งแรกที่ฉันพบกับพี่เจมส์แบบใกล้ๆ

............................................