สบู่สมุนไพร สบู่สมุนไพรจากธรรมชาติ สบู่ก้อนเบนเนท

ย้อนอดีต ตามหา...แม่ของลูก

ตอนที่ 53 เริ่มต้นธุรกิจเต็มตัว

ตั้งแต่ลาออกจากที่ทำงานเก่า ผมก็กลับมาช่วยพัฒนาสวนที่บ้านของตัวเอง แถมยังเริ่มเปิดบริษัทเกี่ยวกับพัฒนาที่ดินและอสังหาริมทรัพย์อีกด้วย

อาจฟังดูดีแต่ทั้งบริษัทก็มีผมอยู่แค่คนเดียว

“เจ้าธีย์ แกเปิดบริษัทแบบคนอื่น ๆ เขาแล้ว ทำไมพ่อไม่เห็นแกจะมีลูกน้องมาช่วยงานเหมือนชาวบ้านชาวช่องเขาเลยล่ะ?” พ่อของผมถามขึ้น เมื่อเห็นผมวุ่นเรื่องโทรศัพท์และทำเอกสารขายที่ดิน

“ก็เปิดเอาไว้เสียภาษีน่ะพ่อ ถ้าขายในแบบส่วนบุคคล ปลายปีภาษีมันจะเยอะมากเกินไป” ผมตอบพ่อของผมกลับไป

“แล้วแกไม่คิดจะหาแฟนกับเขาบ้างเหรอ หนุ่ม ๆ แถวบ้านเรา อายุน้อยกว่าแกเค้ามีลูกกันหมดแล้ว” แม่ผมถามเรื่องแฟนด้วยความเป็นห่วง

“ถึงเวลาก็มาเองนั่นแหละแม่ ตอนนี้หาเงินก่อน ยังไม่มีปัญญาเลี้ยงใครเลย” ผมตอบแม่และตั้งใจทำเอกสารเหมือนเดิม

สิ่งหนึ่งที่ผมเรียนรู้ในอดีตก็คือ การมีครอบครัวที่ดี ควรมีฐานะการเงินที่มั่นคงด้วย เพื่อที่จะเอาไว้สร้างอนาคตและสำรองยามฉุกเฉิน

ชีวิตก่อนนี้ ผมทำงานไปวัน ๆ แล้วก็รับเงินเดือนแถมยังเสียคนเพราะติดสุรา พอช่วงท้ายกลับมาทำสวนที่บ้านแม้จะมีรายได้แต่ก็ยังไม่มากเท่าไหร่

เมื่อมีโอกาสย้อนกลับมาเปลี่ยนแปลงเรื่องความรัก ผมจึงต้องแก้ไขเรื่องความมั่นคงของตัวเองด้วย

ระหว่างนี้ผมก็ยังติดต่อกับน้ำหวานอยู่ เนื่องจากพ่อของเธอมีรายได้จากการขายที่ดินมากขึ้น ตอนนี้ที่บ้านเธอก็ได้ติดโทรศัพท์บ้านแล้วเช่นกัน โดยทำเป็นแบบหยอดเหรียญเพื่อให้ชาวบ้านในตลาดมาใช้บริการได้ด้วย เป็นการเพิ่มรายได้อีกทาง ซึ่งไอเดียนี้ผมเป็นคนแนะนำเอง

ผู้คนสมัยนี้อาจเห็นเป็นเรื่องแปลก แต่ในยุคนั้นการขอโทรศัพท์พื้นฐานไว้ใช้ในบ้านต้องใช้เงินมากพอสมควร เพราะคนทั่วไปยังเขียนจดหมายหรือโทรเลขกันอยู่เลย

เสียดายที่ผมไม่มีเงินมากและความรู้เรื่องธุรกิจการสื่อสาร ไม่อย่างนั้นจะเริ่มเปิดบริษัทด้านนี้ก่อนคนอื่น ๆ

บริษัทเกี่ยวกับอสังหาริมทรัพย์ของผมค่อย ๆ เติบโตขึ้น ตอนนี้ผมไม่ได้ขายแค่ที่ดินเพียงอย่างเดียวแล้ว แต่เริ่มทำห้องแถวและบ้านเช่าเพิ่มขึ้นอีกทางหนึ่งด้วย

“เจ้าธีย์ นี่แกมีรายได้จากค่าเช่าเยอะขนาดนี้เลยหรือนี่ แม่ว่าไม่ต้องทำสวนกันแล้วมั้ง เก็บแค่ค่าเช่าก็อยู่ได้แล้ว” แม่ของผมตาโต เมื่อเห็นผมกำลังนับเงินที่ไปเก็บค่าเช่ามา

“ไม่เยอะหรอกแม่ หมดค่าที่ดินกับค่าก่อสร้างไปมากอยู่ อีกหลายปีนั่นแหละกว่าจะคืนทุน” ผมอธิบายให้แม่ฟัง ก่อนแม่ผมจะฝันหวานมากไปกว่านี้

“เออ! พ่อลืมบอกไป ที่ข้าง ๆ เขาประกาศขายนะ แกสนใจไหม พ่อจะได้คุยให้” พ่อของผมพูดเรื่องที่ข้างบ้าน

“สนใจสิพ่อ ไปคุยมาก่อนเลย ถ้าไม่แพงเราจะได้ขยายสวนของเราได้” ผมแสดงความสนใจทันที

ตอนนี้เป็นช่วงเปลี่ยนรัฐบาลแล้ว หลังจากที่นายกคนเดิมเจ้าของสโลแกนปลี่ยน สนามรบเป็นสนามการค้า โดนรัฐประหาร และก็วุ่นวายต่อเนื่องไปจนเกิดเหตุการณ์ “พฤษภาทมิฬ”

หลังจากมีการเลือกตั้งและเปลี่ยนรัฐบาลไปหลายครั้ง เศรษฐกิจก็ชลอตัวลงเล็กน้อย อัตราเงินเฟ้อเริ่มสูงขึ้น แม้คนทั่วไปยังรู้สึกเฉย ๆ และรับรู้แค่ว่า...การค้าขายเริ่มไม่ดีเหมือนเดิม

แต่ผมรู้ว่า....หายนะใหญ่ทางเศรษฐกิจกำลังมา

จึงได้เตรียมตัวไว้สำหรับวิกฤติการณ์ครั้งนั้น เพราะมันคือฝันร้ายช่วงหนึ่งที่แย่ที่สุดของคนไทย

นั่นก็คือ “ยุคต้มยำกุ้ง”

“น้ำหวาน ตอนนี้ป๊าซื้อที่ไว้เยอะไหม?” ผมโทรถามน้ำหวานเมื่อใกล้ถึงเหตุการณ์ต้มยำกุ้ง

“ตอนนี้ไม่เยอะแล้ว เหลือแค่ที่แปลงที่ธีย์บอกว่าให้เก็บไว้แค่นั้นเอง” น้ำหวานตอบผมทางโทรศัพท์กลับมา

“โอเค บอกป๊าว่าอย่าเพิ่งซื้อที่เพิ่มกับลงทุนด้านอื่น ๆ นะ แล้วให้เอาเงินเย็นที่จะลงทุนไปซื้อเงินดอลล่าห์เก็บไว้ อีกไม่นานป๊าจะมีรายได้เพิ่มขึ้นโดยไม่ต้องลงทุนซื้อที่ดิน” ผมบอกถึงแผนการเตรียมตัวให้น้ำหวานฟัง

ผมเองทำตามที่บอกกับน้ำหวานเช่นกัน ขายที่ดินแปลงที่ไม่สวยเพื่อเปลี่ยนเป็นเงินสดและซื้อเงินดอลล่าห์เก็บไว้

เพื่อรอการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่

.............................

และแล้วในปี 2540 วิกฤติต้มยำกุ้งก็แผลงฤทธิ์

เริ่มจากรัฐบาลประกาศลอยตัวค่าเงินบาทหลังจากโดนโจมตีค่าเงินอย่างหนัก เพราะธนาคารแห่งประเทศไทยพลาดที่เอาเงินทุนสำรองมาสู้จนหมดหน้าตัก

จากอัตราแลกเปลี่ยน หนึ่งดอลล่าห์สหรัฐต่อ 25 บาท ไต่ทะยานเป็น 50 กว่าบาท บริษัทหลายรายขาดทุนจนต้องปิดตัวลง พนักงานบริษัทถูกลอยแพ จนต้องมาเปิดท้ายขายของเพื่อประทังชีพ

แม้ผมจะรู้เหตุการณ์นี้ดี แต่ก็ไม่สามารถไปบอกผู้ใหญ่ในรัฐบาลได้ เพราะผมไม่ใช่คนดังอะไร เดี๋ยวคนอื่นจะหาว่าเป็นบ้า

จึงทำได้เพียงปกป้องครอบครัวและคนรอบตัวเท่านั้น

แต่ถึงกระนั้น! ผมก็ยังเอาที่ดินผืนหนึ่งที่ติดถนน มาทำตลาดนัดเป็นให้คนตกงานมาขายของฟรีโดยไม่คิดค่าใช้จ่าย

รวมถึงชวนพ่อกับแม่มาทำอาหารมาแจก ให้ผู้ไม่มีรายได้ทุกวันอีกด้วย

ก็เรียกได้ว่า...ช่วยได้ตามกำลังที่ผมมีนั่นแหละ

หลังจากที่อัตราแลกเปลี่ยนแตะที่ระดับสูงสุด ผมก็โทรบอกให้พ่อของน้ำหวานเทขายเงินดอลล่าห์ออกไป สร้างความยินดีกับครอบครัวของเธอมากที่สามารถลงทุนแล้วได้กำไรมากมาย

“ธีย์! ป๊าขอบคุณมากนะที่แนะนำ ที่บ้านเราก็ทำอาหารแจกคนตกงานในตลาดเหมือนกัน ตามที่ธีย์บอก แถมตอนนี้พอขายเงินดอลล่าห์แล้วได้กำไรมาก ป๊าก็เปิดเป็นโรงทานแล้วชวนเพื่อน ๆ มาร่วมกันทำอาหารแจกคนที่ตกงานเพิ่มขึ้นอีก ” น้ำหวานเล่าเรื่องที่บ้านของเธอให้ผมฟัง

ชีวิตที่แล้ว ผมคบกับน้ำหวานเกือบสิบปี ได้ฉุดรั้งชีวิตของเธอและไม่เคยสนใจปัญหารวมถึงเรื่องราวของครอบครัวเธอเลย ไม่ว่าจะเป็นการที่เธอต้องถูกคลุมถุงชน พ่อของเธอป่วยจนใช้เงินทั้งหมดเพื่อรักษา แถมยังขาดทุนจากวิกฤติต้มยำกุ้งอีก

สิ่งต่าง ๆ เหล่านี้ ถูกเปลี่ยนแปลงในทางที่ดีขึ้น

จนผมก็อดถามตัวเองไม่ได้ว่า สมัยนั้น...ทำไมผมถึงทำตัวไม่มีความคิดแบบนี้

คิดไปคิดมา อารมณ์ช่วงหนึ่ง ผมก็คิดถึงใบหน้าใสๆ แก้มยุ้ย ของเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง

ผมอยากกอดและได้ยินเสียงของเธอมากจริง ๆ จนมีน้ำตาหยดเล็ก ๆ ไหลลงมาจากหางตา

ใช่แล้ว...ตอนนี้ผมกำลังคิดถึงน้องมีน คนที่พาให้ผมมีโอกาสแก้ตัวใหม่อีกครั้ง

 “พ่อคิดถึงหนูนะ น้องมีน...ลูกสาวของพ่อ”

........................

ตอนต่อไป

ตอนที่ 54 จ้างให้ไปหาหมอ

อ่านต่อ

address

Your account

SITE MAP

Facebook