สบู่สมุนไพร สบู่สมุนไพรจากธรรมชาติ สบู่ก้อนเบนเนท

ตอนที่ 48 ความปั่นป่วนในห้วงเวลา

มนุษย์ใฝ่ฝันเรื่องการย้อนเวลากันหลายยุคสมัย แม้ว่าโลกใบนี้จะมีองค์ความรู้มากขึ้นแต่การย้อนเวลาก็ยังเป็นแค่ทฤษฎี ไม่สามารถทำได้จริง

แต่ในโลกของตำนานหรือความเชื่อทางศาสนาหลายเชื้อชาติ มีไม่น้อยที่บอกว่า...มันเคยเกิดขึ้นจริง

แน่นอนว่า...สิ่งที่ย้อนเวลาได้มักจะเป็นสิ่งเหนือมนุษย์หรือจิตของมนุษย์ แต่ไม่ใช่ตัวมนุษย์ที่มีกายหยาบนั่นเอง

แม้ผมจะเรียนเกษตรมาก็จริง แต่ก็เคยผ่านตาเรื่องราวการย้อนเวลาจากหนังสือและหนังไซไฟ

และรู้สึกว่าที่มนุษย์ไขปริศนานี้ไม่ได้ เพราะมันอยู่นอกเหนือจินตนาการที่พวกเราเคยรับรู้

นั่นก็คือร่างวิญญาณและพลังบางอย่าง เหมือนอย่างที่น้องมีนกำลังทำอยู่

 “ไม่ใช่ร่างวิญญาณทุกร่างจะสามารถย้อนเวลาได้ การย้อนเวลาต้องมีแต้มบุญหรือพลังงานที่มากพอและต้องรู้วิธีใช้ด้วย” น้องมีนอธิบาย ขณะที่พวกเรากำลังอยู่ในห้วงเวลาตามที่เธอบอกก่อนหน้านี้

“มีมนุษย์แค่บางคนที่พอจะรู้วิธีแต่พวกเขาก็ทำไม่ได้ เพราะไม่ใช่ร่างวิญญาณ” น้องมีนพูดต่อ

“แล้วทำไม ในห้วงเวลาถึงมีวิญญาณร้าย?” ผมตะโกนถามน้องมีน ขณะหลับตาปี๋และเรากำลังเคลื่อนที่ด้วยความเร็วสูง

“วิญญาณพวกนี้อยู่ในโลกมนุษย์มานานและไม่ได้เข้าสู่วัฏจักรการเกิดใหม่ เมื่อนานวันเข้าจึงถูกดูดมาอยู่ในห้วงเวลาและรอดักกินวิญญาณใหม่ ๆ ภายในห้วงเวลาแห่งนี้”

“วิญญาณพวกนี้ฉลาดมาก มันชอบส่งเสียง เพื่อเรียกวิญญาณใหม่ ๆ พ่อห้ามลืมตาเด็ดขาด ไม่ว่าจะได้ยินเสียงอะไรก็ตาม เพราะถ้าพ่อสบตาเมื่อไหร่ วิญญาณตนนั้นก็จะสามารถขยับตัวได้และกัดกินพ่อทันที แล้วพ่อก็จะไม่ได้เข้าสู่วัฏจักรการเกิดใหม่เช่นกัน ” น้องมีนอธิบายเพิ่ม

“ทาง นี้ๆ!”

“ช่วยด้วย!”

“ลืมตาสิ!”

เสียงมากมาย ทั้งเสียงผู้หญิง ผู้ชาย เด็ก คนแก่ ส่งเสียงเรียกดังตลอดทาง ขณะที่พวกเรากำลังเคลื่อนไปด้วยความเร็ว จนบางทีผมก็อดขนลุกไม่ได้

มันก็ดูน่ากลัวจริง ๆ นะนี่! บรึ๋ยย!

“อีกนานไหม กว่าพวกเราจะถึง?” ผมตะโกนถามน้องมีน เพราะรู้สึกเริ่มกลัว

“เพิ่งมาได้ครึ่งทางเองพ่อ! รออีกนิดนะ!” น้องมีนตะโกนตอบ

ผมหลับตาปี๋และพยายามไม่คิดถึงเสียงอะไรทั้งนั้น พลางแอบท่องบทสวดมนต์ในใจ จะได้ไม่ไปสนใจเสียงต่าง ๆ ที่แว่วเข้ามาในหู

แต่แล้ว! ผมก็ได้ยินเสียงผู้หญิงคนหนึ่ง ดังขึ้นมา

“ธีย์! ธีย์ช่วยว่านด้วย ว่านเจ็บและทรมานมาก”

“ว่าน!” ผมตกใจที่ได้ยินเสียงร้องขอความช่วยเหลือของเธอ ภาพร่างของเธอในวันที่ถูกรถชนยังติดอยู่ในใจผม เมื่อได้ยินเสียงเธอเรียกชื่อ ภาพความทรงจำที่เคยโศกเศร้าเสียใจที่ช่วยเธอไว้ไม่ได้...ก็หวนกลับมา

และทันใดนั้นเอง!

ผมก็ลืมตา! แล้วมองไปทางเสียงเรียกนั้นทันที!

“ว่าน!!” ผมตะโกนเรียกชื่อว่านอย่างลืมตัว

ทันใดนั้น!

สายตาของผมก็ได้สบตาเข้ากับดวงตาคู่หนึ่ง ที่มีสีแดงกล่ำและน่ากลัว

กรรรซ์!!!!!

พริบตา! ที่สายตาของผมได้ประสานกับดวงตาสีแดงคู่นั้น มันก็พุ่งออกมาพร้อมอ้าปากขนาดเท่าตัวคนที่มีเขี้ยวยาวแหลมน่ากลัว หมายจะกินผมทันที

“พ่อ! หลับตาเร็ว!” เสียงน้องมีนร้องดังขึ้น

ผมรีบหลับตาทันทีและรู้สึกเหมือนถูกมือของน้องมีนดึงผมไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว

“กร๊วบบบบ!”

“โอ๊ยยยย!” เสียงร้องของน้องมีนดังขึ้น จนผมเกือบจะลืมตาดูเพราะเป็นห่วงเธอ

“พ่อห้ามลืมตาเด็ดขาด หนูไม่เป็นอะไร!” เสียงน้องมีนสั่นเครือแฝงด้วยความเจ็บปวด ซึ่งผมรู้ว่าต้องมีอะไรเกิดขึ้นแน่ แต่ก็ยังคงหลับตามที่เธอบอก

“พ่อไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น แค่หลับตาอย่างเดียวแล้วฟังที่หนูพูดนะ”

“หลายภพหลายชาติที่หนูเกิดเป็นลูกพ่อ ทุกครั้งหนูไม่เคยเสียใจเลย เพราะพ่อเป็นพ่อที่ดีที่สุดของหนูตลอดมา”

“ทุกครั้งที่หนูเกิด หนูจะเปลี่ยนชีวิตพ่อให้ดีขึ้น เมื่อถึงตอนนั้นพ่อจะเข้าใจเองว่าเพราะอะไร”

“อย่าโทษตัวเองถ้าชาตินี้พ่อทำไม่สำเร็จ ถึงแม้ชาตินี้จะได้เป็นลูกพ่อแค่ร่างวิญญาณ หนูก็ไม่เสียใจอีกแล้ว”

น้องมีนพูดแล้วเว้นช่วงไปเล็กน้อย คำพูดทั้งหมดที่เธอพูดออกมา แม้จะเหมือนเป็นคำชมแต่ก็ทำให้ผมรู้สึกสังหรณ์ใจไม่ค่อยดี

“ข้างหน้าคือจุดหมายของเรา หนูจะใช้แรงเหวี่ยงพ่อเข้าไปก่อนแล้วรีบเหาะตามไป จะได้ไม่หมดแรงในช่วงสุดท้าย” น้องมีนอธิบายและเหวี่ยงผมเข้าไปในประตูมิติทันที

ชั่วขณะที่ผมโดนเหวี่ยง ผมก็รู้สึกว่าเคลื่อนไหวเร็วขึ้นหลายเท่า ร่างกายโดนลมปะทะมากขึ้นแถมยังมีแรงดูดจากประตูมิติจนผมรู้สึกเจ็บปวดทั่วร่าง เหมือนมีคนมารุมทึ้งฉีกร่าง

ตอนนี้สติผมเริ่มลางเลือนและใกล้จะหมดสติเพราะความเจ็บปวด

ช่วงสุดท้ายก่อนที่สติของผมจะดับไป ผมเหมือนได้ยินเสียงของน้องมีน แว่วลอยมาจากระยะไกลว่า....

“หนู..รักพ่อนะ.....”

......................................

ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหน แต่ในที่สุดผมก็ตื่นขึ้น

ผมค่อยๆมองไปรอบ ๆ ก็พบว่าตอนนี้ผมนอนอยู่ในห้องของตัวเองในอดีต และสามารถสัมผัวสิ่งของต่าง ๆ ได้เหมือนเดิม

“สำเร็จแล้ว! น้องมีนเราทำสำเร็จแล้ว เราทำได้แล้ว เย้!” ผมดีใจกระโดดโลดเต้น อยู่ภายในห้องของตัวเองอยู่นาน ก่อนที่จะรับรู้ถึงสิ่งผิดปกติ

เพราะตอนนี้!....

ไม่มีเสียงตอบกลับของน้องมีน....ดังขึ้นเหมือนเช่นเคย

...........................

address

Your account

SITE MAP

Facebook