“ขอต้อนรับทุกท่านเข้าสูการแสดงช่วงสุดท้ายนะครับ และทีมสุดท้ายที่จะขึ้นแสดงในวันนี้ก็คือ ทีมที่ถูกฝึกซ้อมโดยของเฌอแตม วง MBK 108! ซึ่งจะเป็นใครไปไม่ได้ นอกจากทีมของน้องหลินหลิน ห้องม.4/6! จากการแสดงเต้นโคฟเวอร์เพลง DD ครับ! ” พิธีกรประกาศการแสดงชุดสุดท้ายของเวที ก่อนลงไปด้านล่าง

“ตึก! ...ตึก! ...ตึก! ...”

เสียงคนกำลังเดินดังออกมาจากลำโพง พร้อมผ้าคลุมด้านหลังเวทีที่เปิดให้เห็นจอ TV ขนาดใหญ่เป็นฉากหลัง พร้อมเปิดคลิปสัมภาษณ์เบื้องหลังการซ้อมของยัยหลินและทีม

“พวกเราตั้งใจซ้อมกันมากๆค่ะ สำหรับการแสดงในวันนี้.....” ภาพยัยหลินให้สัมภาษณ์ด้วยท่าทีที่เหนื่อย พร้อมตัดสลับกับการทุ่มเทในการซ้อม และสลับกับการสัมภาษณ์ลูกคู่ อย่างแก๊งค์ไม้ยมก

“ทีมนี้ตั้งใจมากเลยนะ มีคลิปด้วย” ผู้คนเริ่มคล้อยตาม

“จอใหญ่ขนาดนี้ใช้กับทีมนี้ ทีมเดียวด้วย สงสัยจะลงทุนกับโชว์ชุดนี้ไปมาก” บางคนเริ่มสงสัย

“พวกเราโดนดูถูก! และพวกเราต้องพิสูจน์ให้เห็น!” ภาพตอนฉันกำลังรับคำท้าของยัยหลิน ถูกตัดต่อใหม่กลายเป็นฉันกำลังหาเรื่องและดูถูกยัยหลิน  พร้อมกับยัยหลินก้มหน้าร้องไห้แบบนางเอก

เอิ่มมม! วงการมายาก็อย่างนี้แหละนะ

ตูมมมมม! เสียงเอฟเฟคและแสง สี สว่างวาบบนเวที ขณะที่สมาชิกทีมทุกคนออกมาวิ่งออกมาด้วยชุดที่จัดเต็มอลังการดาวล้านดวง ยืนเข้าแถวเรียงหน้ากระดานกันแปดคน ไม่นานยัยหลินก็เดินขึ้นมาอย่างช้าๆ ดุจนางพญา และอลังการดาวร้อยล้านดวง พร้อมกับพลุและเอ็ฟเฟคแบบไม่ยั้งเพื่อเป็นการเปิดตัว

ตูม! ตูม! ตูม! ตูม!.......... 

เฮ้ย! จะยิงพลุอะไรกันมากมาย บ้านพวกแกเป็น อบต.กันหรือไง!

..............................

“เพลงต่อไปนะคะ เป็นเพลงช้าๆ ที่หนูแต่งเองค่ะ และจะร้องที่งานนี้เป็นที่แรก ลองฟังกันดูนะคะ” ฉันให้สัญญาณพี่เจมส์ เพื่อเริ่มเพลง

ตอนติดตั้งเครื่องดนตรี ฉันกับพี่เจมส์คุยกันเรื่องเพลงที่จะเล่นก็จดชื่อเพลงกันไว้ ส่วนคอร์ดก็เปิดในแทปเล็ตดูกันตรงนั้น ส่วนเพลงนี้ฉันบอกคอร์ดและทำนองกับพี่เจมส์คร่าวๆ และบอกเหตุผลที่อยากร้องเพลงนี้ว่า

“ฉันอยากขอบคุณเพื่อนๆทุกคนที่ช่วยให้ร้านค้านี้เกิดขึ้น รวมถึงนักเรียนทุกคนที่จัดงานร่วมกัน รวมถึงสปอนเซอร์ใจดีหลายๆคน” ฉันพูดกับพี่เจมส์

“แล้วไม่มี..ขอบคุณพี่บ้างหรือ?” พี่เจมส์แซวฉันกลับ

“........” ฉันอึ้งเงียบรับประทาน เพราะไม่คิดว่าพี่แกจะเล่นมุกนี้

“ก็...ก็....ก็ต้องขอบคุณอยู่แล้ว แถมด้วยเลี้ยงเกี๊ยวซ่าพี่กับเพื่อนๆให้อิ่มจนเดินไม่ไหวเลยค่ะ” ฉันตอบด้วยความแก้เขิน แล้วหมุนตัวหลบแบบอายๆ

แหม! มันก็ต้องมีลุคนางเอกกันสิ ผ่านไหมๆ! หุหุ

..........................

พวกยัยหลินเต้นกันได้ดีจริงๆ ทั้งพร้อมเพรียงและหนักแน่น แถมยังร้องกันจริงๆอีกด้วย เรียกคะแนนโหวตและยอดชม Live สดไปมากทีเดียว

“คุณหลงครับ หลานคุณหลงนี่ร้องเพลงเก่ง เต้นเก่งแล้วก็มีออร่าของไอดอลเปล่งประกาย โดดเด่นกว่าเพื่อนในทีมมากเลยนะครับ” ทีมกล้องถ่ายทอด Live สด คนหนึ่งคุยกับคุณหลง ลุงของยัยหลิน

“แน่นอน! จบงานนี้รีบตัดต่อ ฉันจะเอาคลิปส่งให้คุณโอม โปรดิวเซอร์มือทองปั้นน้องหลินให้โด่งดังกันไปเลย ฮ่าๆๆ” คุณหลงหัวเราะลั่นพร้อมปรบมือ สนุกกับการแสดง

...............................

“พี่โอม! บนเวทีการแสดงฝั่งโน้นก็คึกคักนะ เห็นว่าวงสุดท้ายนี่น้องเฌอแตม วง MBK 108 เป็นคนฝึกสอนเลยแถมร้องสดซะด้วย ” นายเบียร์ชะโงกหน้ามองจอขนาดใหญ่ที่กำลังฉายภาพทีมของยัยหลิน

“ก็แค่เต้นโคฟเวอร์แล้วร้องเพลงประกอบ วงการนี้โด่งดังยาก ถ้าไม่มีเสียงที่ดีจริงๆ แถมน้องคนที่ร้องหลักมั่นใจในตัวเองเกินไป ทำให้ทีมเต้นดูไม่เป็นทีมเดียวกัน ที่สำคัญซ้อมมาน้อย เสียงเลยขาดๆหายๆตอนที่เต้น” พี่โอมหันไปมองเพียงครู่เดียว แล้วก็วิจารณ์

“โห! สมเป็นโปรดิวเซอร์มือทอง มองแพร๊บเดียวก็วิจารณ์ได้ขาดขนาดนี้” นายเบียร์ยกนิ้วโป้งให้พี่โอม

“มาดูน้องปอร์เช่กันดีกว่า เคยเห็นแต่คลิปที่ร้องแต่เพลงเร็วภาษาเกาหลี เพิ่งจะได้ฟังเพลงช้าก็คราวนี้แหละ แถมแต่งเพลงเอง แล้วกล้าร้องให้คนอื่นฟังด้วย ไม่รู้ว่าผลจะออกมาเป็นอย่างไร” พี่โอมมองมาที่ฉันที่กำลังให้สัญญาณกับพี่เจมส์

ติ้งงง...ติ้งงง.....ติ่งงงง......

เสียงกีตาร์โปร่งไฟฟ้าผ่านแอมป์ลอยแผ่วเบาตามคอร์ดที่ฉันบอกพี่เจมส์ แต่มันดีกว่าที่คิดมาก เพราะพี่เจมส์ใส่เมโลดี้เพิ่มให้....ขณะที่เกากีต้าร์

ฉันหลับตาและสูดลมหายใจลึกๆ ก่อนที่จะเริ่มร้องหลังช่วงอินโทรเพลงจบ

“ฉันขอบคุณตัวเองทุกเช้า......ที่ยังมีลมหายใจ

ที่ให้ตัวฉันนั้น...ทำหลายอย่างที่ยังไม่ได้ทำ

ฉันขอบคุณโลกใบนี้ทุกวัน...ที่ทำให้ฉันได้พบสิ่งดีๆ

แต่สิ่งเหล่านั้นคือเมื่อก่อน ที่ฉันเคยขอบคุณ

เพราะว่า...................”

......................

“เฮ้ย!.....นี่มัน!......” เสียงผู้คนอุทานด้วยความตกใจเมื่อได้ยินเสียงร้องของฉัน

“เพราะ....เป็นเสียงที่เพราะมาก!” พี่คนหนึ่งที่ยืนอยู่ใกล้ พูดออกมาขณะที่ได้ยินเสียงของฉัน

“แม่เจ้า!....เป็นเพลงที่เพราะมาก เสียงน้องปอร์เช่ดีจริงๆ...” ผู้ชมอีกคนหนึ่งพูดขึ้น

“สวรรค์!....ในโลกนี้มีคนที่ร้องเพลงเพราะขนาดนี้ด้วยหรือนี่!” ป้าคนหนึ่งอ้าปากค้าง ขณะกำลังกินเกี๊ยวซ่า

“สุดยอด!...เสียงของเด็กคนนี้ เพราะแบบไม่เหมือนใคร แถมเพลงที่แต่งก็ดีมาก ทั้งทำนองและเนื้อร้อง เด็กคนนี้คือสาวน้อยมหัศจรรย์จริงๆ” พี่โอมมองมาที่ฉันอย่างตกตะลึง

ฉันร้องเพลงอย่างแตกต่างไปจากทุกครั้ง ทั้งๆที่เป็นครั้งแรกที่ได้ร้องเพลงต่อหน้าคนมากมาย แถมยังเป็นเพลงที่แต่งเองอีกด้วย

ในใจของฉันคิดอยู่อย่างเดียวว่า ตอนนี้ฉันมีความสุข มันสุขมากๆหลังจากที่ชีวิตเจอกับเรื่องการถูกบูลลี่มาตลอดสามปี ต้องทนร้องไห้อยู่ในห้องน้ำ และร้องเพลงอยู่คนเดียวเพื่อปลอบใจตัวเอง ทุกอย่างที่อยู่ข้างในตัวของฉันที่มันอัดอั้น ถูกระบายออกมาด้วยบทเพลงเพลงนี้

เพลงที่เขียน....ด้วยชีวิตที่ผ่านมา

ฉันไม่สนใจสิ่งรอบข้าง  ตอนนี้สิ่งที่ฉันรู้ก็มีเพลงแค่การร้องเพลงเท่านั้น

จนกระทั่ง.........

“เฮ้ย!....ไฟดับ!.” เสียงทีมจัดงานดังขึ้น ขณะที่การแสดงของทีมยัยหลินใกล้จะจบลง

“อ้าว!..ไฟดับ โถ่! กำลังสนุกเลย” ผู้ที่ชมการแสดงบ่นกันทั่วทั้งงาน เพราะการเพลงนี้กำลังสนุก

“ทำไมไฟถึงดับได้! ไปดูมาเดี๋ยวนี้ ฮึ่มมม! กำลังจะจบอยู่แล้วเชียว” คุณหลงลุงของยัยหลินอารมณ์เสียเมื่อเห็นไฟดับกระทันหัน

“เราไม่ได้ใช้ไฟโรงเรียนครับเพราะไฟไม่พอ จึงเอารถปั่นไฟมาเอง แต่ตอนนี้รถปั่นไฟน้ำมันหมดครับ เป็นเพราะเราใช้ไฟเยอะมากตั้งแต่เช้า แต่ให้คนไปซื้อน้ำมันมาเติมเพิ่มแล้วครับ” หนึ่งในทีมงานรีบรายงานกับคุณหลงทราบ

.........................

เนื่องจากไฟดับ ทีมของยัยหลินก็เลยยืนเด๋อๆด๋าๆบนเวที เพราะทำอะไรไม่ถูก จนพิธีกรต้องเชิญให้ลงไปก่อนและตะโกนบอกให้ทุกคนรออยู่ดูช่วงแจกรางวัล

“เอ๊ะ! ได้ยินเพลงไหม เพลงอะไรนี่เพราะมากๆ ใครกำลังร้องเพลงนี้น่ะ” ผู้ชมคนหนึ่งพูดขึ้น

“เสียงมาจากทางด้านร้านค้า อ้าว! ฝั่งนั้นไปไม่ดับนี่” ผู้ชมอีกคนหนึ่งเสริมขึ้น

“พวกเราดู Live สด ใน Startube สิ น้องปอร์เช่เป็นคนร้องเพลงนี้อยู่ที่ร้านเกี๊ยวซ่า แถมมือกีต้าร์ก็หล่อมากด้วยนะ ” ผู้ชมที่นั่งใกล้อีกคนหนึ่งเสริมขึ้น

“ไปดูกันดีกว่า อยู่ที่นี่กว่าไฟจะมาน่าจะอีกนาน เพลงก็เพราะอยากฟังใกล้”

“ไปๆ ฉันก็หิวแล้วด้วย!”

นั่นเป็นเพียงบางส่วนของจุดเริ่มต้น เพราะจากนั้นไม่นานผู้ชมก็ทยอยมาที่ร้านเกี๊ยวซ่าของฉัน กลายเป็นปรากฎการณ์ที่น่าตกใจ

“เพราะฉันรู้ว่า...ภายใต้ลมหายใจนี้

มีคุณอยู่ในนั้น.......ฉันจึงต้องขอบคุณ...เธอคนนี้

คนที่ทำให้ฉัน...อยากหายใจ

เพื่อจะมีเธอ........อยู่ตลอดไป”

ติ้ง!......ติง!..................

แปะ!ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ...วู๊ๆๆๆๆ........... เสียงปรบมือและโห่ร้องดังจนฉันสะดุ้ง

ไอ้หยา! ทำไมคนมันเยอะแยะขนาดนี้กันนี่!

“เพราะมากน้องปอร๋เช่!....”

 “สุดยอดๆ!.....”

 เสียงชื่นชมมากมายทำเอาฉันยืนงงและทำอะไรไม่ถูก จนกระทั่งพี่เจมส์ลุกขึ้นมาและคว้าไมค์ในมือของฉันไปพูด

“ขอบคุณทุกๆท่านมากนะครับ ตอนนี้เกี๊ยวซ่าของเรายังมีอยู่อีกมาก ค่อยๆเข้าแถวแล้วอุดหนุนกันนะครับ ขณะที่เข้าแถวซื้อพวกเราก็จะเล่นเพลงไปเรื่อยๆ เพื่อขอบคุณทุกท่านครับ” พี่เจมส์พูดจบ กลับหันมาส่งไมค์ให้ฉัน แล้วพูดเบาๆว่า

“เพลงเมื่อกี้เพราะมากเลยนะ ทำเอาพี่อยากอยู่ในลมหายใจของปอร์เช่เลย” พร้อมกับเดินไปนั่งประจำที่กับกีต้าร์

ส่วนฉันนะหรือ...........แม่เจ้า.. หู!..หูฉันทำไมไม่ได้ยินเสียงอะไรเลยล่ะ! แล้วคนข้างหน้าทำไมถึงใส่กันแต่เสื้อสีชมพูล่ะ หรือว่า......

ฉันกำลังตกอยู่ในโลกของความรัก!........บ้าเขินนะ

ฉันก็เขินอยู่ได้ไม่นาน ก็ร้องเพลงต่อกับพี่เจมส์อีกพักใหญ่ จนเกี๊ยวซ่าของเราขายจนหมดเกลี้ยง และหลังจากนั้นไม่นาน เวทีการแสดงก็มีไฟกลับมา ทีมของยัยหลินจึงออกมาแสดงอีกรอบ แต่ครั้งนี้ความตื่นเต้นหายไปแล้ว เพราะเอฟเฟคใช้ไปจนหมดแล้ว เลยไม่ค่อยตื่นตาเหมือนตอนแรก

เมื่อการแสดงจบลงก็ประกาศผลโหวต

ผู้ได้รับผลโหวตการแสดงมากที่สุดคือทีมของยัยหลิน ได้รับไป 950 คะแนน

ร้านค้าที่ได้รับผลโหวตมากที่สุดนั่นก็คือร้านเกี๊ยวซ่าของฉัน โดยได้รับคะแนนการโหวตไป.....

5,000 คะแนน! ใช่ตัวเลขนี้แหละ เท่ากับว่าคนที่มาร่วมงานโรงเรียนในปีนี้เกือบทั้งหมด โหวตให้ร้านค้าเกี๊ยวซ่าของฉันกันหมดเลย เย้!..

ฉันรีบถ่าย Liveสด ขอบคุณสปอนเซอร์และลูกค้าทุกๆคน พร้อมโชว์รางวัลที่ได้รับ วันนี้พวกเราดีใจกันมากและก็เหนื่อยกันมากด้วยเช่นกัน

เล่นเอากลับไปถึงหอพักก็สลบทันที แต่เป็นการสลบแบบฝันหวานนะ แถมมีพี่เจมส์ด้วย ฝันสีชมพูเชียวแหละ

แต่เอ! เหมือนจะลืมอะไรไปอย่างหนึ่งนะ  ช่างมันเถอะ! ฝันถึงพี่เจมส์ต่อก่อนดีกว่า

อุ๊ยๆ! ...ไม่เอาค่ะพี่ ว๊าย!....อย่าค่ะๆ..........

................................