สบู่สมุนไพร สบู่สมุนไพรจากธรรมชาติ สบู่ก้อนเบนเนท

ตอนที่ 17 "เพลงไม่มีชื่อ" ที่โด่งดัง

“เย้!.. ฉันกลับมาสวยแล้ว!” ฉันร้องดีใจพลางกระโดดโลกเต้นอยู่คนเดียวในห้อง เมื่อตื่นมาแล้วพบว่าฉันกลับมาสวยเหมือนเดิม

พี่สาวซาตี้นี่รักษาสัญญาจริงๆ เอาล่ะ...ได้เวลาไปโรงเรียนแล้ว

สามวันที่ผ่านมาฉันไม่ได้ติดต่อใครเลย เพราะจิตใจห่อเหี่ยวและเอาแต่โทษตัวเอง เรื่องการผิดสัญญาเลยไม่รู้ว่ามีเรื่องใหญ่เกิดขึ้นกับฉัน

จนกระทั่ง............

“กรี๊ดดดดด! กรี๊ดดดดด! พี่ปอร์เช่!” เสียงกรี๊ดกร๊าดหน้าโรงเรียนที่ดังยิ่งกว่าเดิม แถมมีเด็กโรงเรียนอื่นที่ฉันไม่รู้จักผสมโรงอยู่ด้วย พวกนั้นวิ่งเข้ามารุมล้อมเมื่อเห็นฉัน

รวมถึง......

“นั่นไงน้องปอร์เช่!...เร็วพวกเรา!”  สื่อมวลชนเกือบสิบคนแย่งกรูเข้ามา เหมือนฉันเป็นสินค้าเซลล์นาทีทอง

“เฮ้ย!....นี่มันอะไรกันนี่!” ฉันตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น ทันใดนั้นสัญชาตญาณเดิมของฉันก็เริ่มทำงานทันที

อะไรน่ะเหรอ? ก็วิ่งน่ะสิ!

ฉันสวมวิญญาณนักวิ่งโอลิมปิคหนีทันที หยุดเรียนไปวันเดียวมีอะไรเกิดขึ้นขนาดนี้เลยหรือ นี่ฉันตกข่าวอะไรไป?

พอหนีฝูงชนถึงห้องเรียนปุ๊บ! ฉันก็นั่งหอบรับประทานอยู่ที่โต๊ะ

“เฮ้ย! ปอแกหายป่วยแล้วใช่ไหม เมื่อวานตอนแกไม่มาเรียนนะ วุ่นวายมาก” ยัยมินท์สาวจอมพลังเข้ามาทักทาย

“ใช่ๆ ทั้งสื่อมวลชนแฟนคลับมารอแกตั้งแต่เช้าจนถึงเย็นเลยนะ ” ยัยหม่อนสาวเนิร์ดอธิบายสถานการณ์

“นี่มันเกิดอะไรขึ้น! ใครรู้บ้าง?” ฉันถามกลุ่มเพื่อนๆ

“นี่แกยังไม่รู้ตัวอีกหรือ ดูนี่!”ยัยไหมสาวจอมกิน เปิดโทรศัพท์ให้ฉันดู เรื่องราวถึงกระจ่าง

ในวันงานโรงเรียนช่วงที่ฉัน Live สด นั้น มีคนเข้ามาดู Live สดกันเกือบล้านคน เพราะคนที่ชอบเพลงของฉันแชร์กันถล่มทลาย ซึ่งถือเป็นสถิติใหม่ของการ Live สด จน Startube ต้องประกาศข่าวทางโซเชียลและขึ้นเป็น VDO Live สดยอดนิยมตลอดกาล

แถมมีคนตัดต่อเฉพาะช่วงที่ฉันร้องเพลงที่แต่งเองมาทำเป็นมิวสิค ตัดสลับกับภาพบรรยากาศงานตอนไฟดับและผู้คนวิ่งกรูกันออกไปดูที่ร้าน เพียงแค่ไม่กี่วันเพลงนี้ก็ขึ้นชาร์ตอันดับหนึ่งของ Startube ในชื่อเพลงว่า “เพลงไม่มีชื่อ” เบียดเอาเพลงของพี่แตม วงบอดี้สลูน หลุดอันดับหนึ่งหลังจากครองอันดับมาอย่างยาวนาน

และที่เด็ดสุดก็คือ “ฤทธิ์ซ่า” สมาชิกสาวชาวไทยของ Black Link วงเกิลล์กรุ๊ปชื่อดังของเกาหลีที่ฉันชื่นชอบ ก็มาคอมเมนท์เพลงนี้กับเขาด้วยว่า

“ช่างเป็นเพลงที่มหัศจรรย์ทั้งเสียงร้องและเนื้อเพลง หวังว่าจะได้เห็นเพลงนี้ออกมาเป็นอัลบั้ม ฉันคอยอยู่นะ”

นี่ฉันไม่ได้ฝันไหม ศิลปินระดับโลกที่ฉันชอบมาเนิ่นนานจนเป็นติ่งตัวแม่ กลับมาชื่นชอบเพลงที่ฉันแต่งและร้องเอง นี่มัน!..............

“กรี๊ดดดดดด!”

“เฮ้ย!....แกเป็นอะไร!” สามสาวตระกูล ม.ม้าอุทานขึ้นมาพร้อมกันด้วยความตกใจ

“เอ่อ!...โทดที! ฉันดีใจมากไปหน่อยน่ะ ” ฉันปรับอารมณ์ตัวเองแล้วตั้งสติขึ้น หลังจากฟังข่าวอย่างรอบด้านจากสามสาว ทำให้ฉันรู้ว่าตอนนี้ฉันกำลังและต้องจัดการตัวเองให้ดีหลังจากนี้

“แล้วฉันจะทำอย่างไรดีล่ะ ฉันอยู่แค่ ม.4 เองนะจะไปรู้เรื่องแบบนี้ได้อย่างไร” ฉันเริ่มรู้สึกว่าชื่อเสียงที่มาอย่างรวดเร็วแบบนี้ดูเป็นทุกขลาภมากกว่า

“แกอาจจะต้องหาผู้จัดการส่วนตัวมาช่วยจัดการ” ยัยหม่อนเด็กเนิร์ดแนะนำ

“แล้วฉันจะไปหาที่ไหนล่ะ!” ฉันถอนหายใจ หรือว่าฉันควรเอายายมาเป็นผู้จัดการส่วนตัวดี แต่ฉันก็ต้องจ้างยายและมีเงินเดือนให้ด้วยนี่สิ ฉันจะไปหาจากไหน

ตรู๊ด!....ตรู๊ด!....ตรู๊ด!....

“เอ๊ะ! ใครโทรมานะเบอร์แปลกๆ ” ฉันสงสัยเพราะไม่เคยให้เบอร์ใครไป แต่ก็ตัดสินใจรับสาย

“สวัสดีค่ะ...” ฉันกล่าวสวัสดีตามมารยาท

“สวัสดีครับน้องปอร์เช่ พี่ชื่อชื่อเบียร์นะครับ ส่วนใหญ่ผู้คนเค้าเรียกพี่ว่า “ส่าเบียร์’ เป็นนักแต่งเพลงค่าย xxxxx ครับ เพื่อนของน้องปอร์เช่เป็นคนให้เบอร์พี่มานะครับ”  เสียงปลายสายแนะนำตัว ในขณะที่ฉันมองไปที่สามสาวตระกูล ม. ม้า

พี่ส่าเบียร์เป็นนักเชียนเพลงมือทองแห่งยุค ที่ศิลปินดังอันดับต้นๆของประเทศต่างโด่งดังด้วยเพลงที่แกเขียนให้ทั้งนั้น ไม่ว่าจะเป็นเพลง ไม่ให้เธอมา, ลืมตาในบึง, ผู้ชายป่วยๆ และอีกมากมาย นี่คนดังระดับนี้โทรหาฉันหรือนี่

“นี่พวกแกให้เบอร์ฉันไปกับพี่ส่าเบียร์งั้นเหรอ?” ฉันถามสามสาว

“ใช่! แกรีบคุยกับพี่เค้าเลย นี่แหละทางออกของแก” ยัยหม่อนสาวเนิร์ดรีบตอบ

“ค่ะพี่!  พี่จะติดต่อเรื่องอะไรหรือคะ” ฉันถามต่อ

“เรียกพี่ว่าเบียร์เฉยๆก็ได้นะครับ คืออย่างนี้ครับ ทางค่ายเพลงของพี่สนใจน้องปอร์เช่ รวมถึงเพลงที่น้องแต่งเอง เลยอยากชวนน้องเข้ามาเป็นหนึ่งในสมาชิกของค่ายเรา ในโปรเจค “T idol” ครับ”

“T idol คือโปรเจคที่รวบรวมเด็กสาวที่มีความสามารถทั่วประเทศ มาร่วมประกวดเพื่อรับคะแนนโหวตจากผู้ชม ผู้ชนะจะได้รับการเซ็นสัญญาออกอัลบั้มและได้ร่วมงานกับศิลปินระดับโลกครับ และน้องคือหนึ่งในห้าสิบคนที่เราเลือกครับ” พี่เบียร์อธิบาย

“แล้วหนูต้องทำอย่างไรคะ?”

“พี่อยากจะนัดน้องเข้ามาคุยรายละเอียดที่บริษัทครับ หรือถ้าไม่สะดวกพี่จะเข้าไปคุยที่โรงเรียนหรือที่บ้านก็ได้”

“งั้นมาที่โรงเรียนได้ไหมคะ! ขอวันนี้เลย แล้วฝากช่วยแก้ปัญหาเรื่องฝูงชนกลับสื่อมวลชนให้หนูด้วย ตอนนี้หนูตกใจมากจริงๆ ” ฉันรีบขอร้องเรื่องนี้กับพี่เบียร์

“ไม่มีปัญหาครับ! หากน้องปอร์เช่ตัดสินใจเข้าร่วมโครงการกับเรา เราจะส่งผู้จัดการไปดูแลให้เลยเพราะถือว่าเป็นหนึ่งในศิลปินของเราแล้ว ช่วงเย็นพี่จะเข้าไปหาพร้อมแนะนำผู้จัดการให้นะครับ ส่วนเรื่องสัญญารับรองว่าเป็นธรรมกับน้องแน่นอน” พี่เบียร์อธิบาย

จากนั้นเราก็คุยกันต่ออีกไม่กี่คำ แล้วก็วางสาย

จนกระทั่งถึงเวลาเลิกเรียน พี่เบียร์และทีมงานก็จัดการเหล่าฝูงชนและสื่อมวลชนให้เรียบร้อย โดยแจ้งว่าฉันจะให้สัมภาษณ์อย่างเป็นทางการที่ค่ายเพลงในอีกไม่กี่วันส่วนฝูงชนที่มาทางทีมพี่เบียร์ก็จัดการอย่างละมุนละม่อม มืออาชีพจริงๆ

“เอาล่ะ! ก่อนอื่นพี่ขอแนะนำผู้จัดการส่วนตัวคนเก่งของเราก่อนนะครับ นี่คือคุณเจนิเฟอร์ ที่จะมาดูแลน้องปอร์เช่นะครับ”  พี่เบียร์ผายมือออก หญิงสาวผู้หนึ่งก็ปรากฎตัวขึ้น

เมื่อเห็นหน้าผู้จัดการส่วนตัว ก็ทำเอาฉันแทบตกเก้าอี้ เพราะผู้หญิงคนนี้คุ้นเคยมากเกินไป

“พี่สาวซาตี้!” ฉันอุทานหน้าเหวอ

“ไม่ใช่ค่ะ! ดิฉันเจนิเฟอร์ค่ะ ” คุณเจนิเฟอร์ตอบแบบหน้าตาย เฮ้ย!อะไรมันจะเหมือนขนาดนี้!

“ดูท่าจะเคยรู้จักกันนะ เดี๋ยวค่อยคุยเล่นกันแล้วกันมาดูสัญญากันก่อน .................”พี่เบียร์อธิบายสัญญาอย่างเข้าใจง่าย และดูแล้วก็ไม่ได้เอาเปรียบฉันจริงๆ แถมมีเงินเดือนและผู้จัดการส่วนตัวให้หนึ่งคน จนกว่าจะหมดสัญญา

ฉันโทรปรึกษาแม่และเล่ารายละเอียดให้ฟัง จนแม่อนุญาตฉันจึงเซ็นสัญญาอย่างไม่รีรอ ส่วนเอกสารสัญญาของผู้ปกครองที่ต้องอนุญาตเพราะฉันเป็นผู้เยาว์ พี่เบียร์ก็ให้ทีมงานจัดการให้ส่งไปที่บ้านเรียบร้อย

“งั้นจากนี้คุณเจนิเฟอร์จะเป็นคนดูแลน้องปอร์เช่นะครับ พวกพี่ขอตัวก่อน” พี่เบียร์กับทีมขอตัวกลับก่อน ส่วนสามสาวตระกูลม.ม้า ก็อยู่คุยกับฉันและคุณเจนิเฟอร์อีกสักพัก ก็ขอตัวกลับบ้าน

ตอนนี้เหลือเพียงฉันกับคุณเจนิเฟอร์เพียงสองคน

“แหม! เดี๋ยวนี้ไม่ต้องขี่วินไล่ทำสัญญาแล้วหรือ พี่สาวซาตี้” ฉันเริ่มจับผิด

“ไม่ค่ะ! ดิฉันไม่เคยขี่มอเตอร์ค์วิน ดิฉันเป็นผู้จัดการศิลปินค่ะ” คุณเจนิเฟอร์ตอบหน้าตาย

“เป็นคนละคนกันจริงหรือ! ” ฉันไม่ค่อยอยากเชื่อ ว่าคนเรามันจะเหมือนทั้งหน้าตา รูปร่าง น้ำเสียงแม้กันกระทั่งนิสัย

“ขอดูมือถือหน่อยค่ะ ว่าใช้รุ่นไหน เผื่อหนูจะได้ขอมาใช้บ้าง” ในสัญญาระบุว่าทางค่ายมีมือถือเครื่องใหม่ให้ใช้อีกหนึ่งเครื่อง สำหรับเรื่องงาน ซึ่งฉันสามารถเลือกรุ่นได้ ฉันจึงยื่นมือออกมาขอดูโทรศัพท์ที่คุณเจนิเฟอร์ใช้

“นี่ค่ะ!”  คุณเจนิเฟอร์ยื่นให้อย่างง่ายดาย

ฉันพลิกดูโทรศัพท์ไปมา ก่อนกดเบอร์ทดสอบในเครื่อง

ตรู๊ด!...ตรู๊ด!...ตรู๊ด!...

“พี่สาวซาตี้ วันหลังก็หัดล็อคโทรศัพท์ไว้ด้วยนะ หนูกดโทรออกเบอร์ของหนู แล้วเบอร์ขึ้นมาที่โชว์หน้าจอเป็นเบอร์เดียวกับที่ให้ไว้เลย” ฉันโชว์หมายเลขที่โชว์ว่าขึ้นชื่อของพี่สาวซาตี้

“เฮ้อ!...เด็กสมัยนี้มันฉลาดจริงๆ ยอมรับก็ได้ ข้าเองซาตี้ที่ทำสัญญากับเจ้า” คุณเจนิเฟอร์ยอมรับความจริง

“นี่ไปไงมาไง ถึงมาเป็นผู้จัดการศิลปินได้ล่ะ?” ฉันสงสัยจริงๆ

“ก็เพราะ น้องฤทธิ์ซ่า Black link คอมเมนท์มานั่นแหละ ข้าก็เลยคิดว่าถ้ามาอยู่กับเจ้าอาจจะได้เจอตัวเป็นๆของน้องฤทธิ์ซ่า จะได้ขอลายซ็นต์และถ่ายรูปจากตัวจริงแบบเอ็กซ์คลูซีฟได้” พี่สาวซาตี้กลับมาเป็นคนเก่า

“แค่นี้ใช้พลังของตัวเองก็ได้มั้ง?” ฉันถามต่อ

“ตอนนี้พลังของข้ามันไม่พอ ทำได้แค่นี้แหละ อีกอย่างการเจอแบบนี้มันดูมีค่ามากกว่าใช้พลังบังคับมา”

“และความจริงก็คือ...... ตอนนี้ข้าก็ไม่มีที่นอน เพราะพลังหมดวันที่เจอกับเจ้า เห็นห้องของเจ้าน่าอยู่ดี ก็เลยปลอมตัวมาสมัครงานเป็นผู้จัดการส่วนตัวให้เจ้านี่แหละ เดี๋ยวรอเงินดือนออกแล้วข้าจะไปหาที่พักเอง นะ นะ.....” พี่สาวซาตี้พูดเสียงอ่อยๆ

“ที่แท้ก็ไม่มีที่ไปนั่นเอง โถ!...น่าสงสาร” ฉันเริ่มเอ็นดูและสงสารพี่สาวซาตี้ขึ้นมาแล้ว.....แต่......

“อยู่น่ะอยู่ได้! แต่ค่าเช่า ค่าไฟ ค่าน้ำ เดือนนี้ต้องช่วยแชร์คนละครึ่ง เงินเดือนออกแล้วก็จ่ายมาด้วย”ฉันยื่นคำขาดบ้าง แกล้งพี่สาวซาตี้นี่ก็สนุกดี

“ได้ๆ งั้นไปนอนตั้งแต่วันนี้เลยนะ” พี่สาวซาตี้ขอร้อง

หลังจากคุยกันอีกพักใหญ่ ฉันก็ซ้อนท้ายมอเตอร์ไซค์สีดำคันเก่งของพี่สาวซาตี้กลับหอพัก แถมต้องเติมน้ำมันให้อีก

เห็นสภาพของพี่สาวซาตี้กับรถประจำตำแหน่งของฉันแล้วก็แอบปลงเล็กๆ

จะไหวมั้ยนี่! แม่ผู้จัดการส่วนตัวของฉัน.....

..........................................

address

Your account

SITE MAP

Facebook