สบู่สมุนไพร สบู่สมุนไพรจากธรรมชาติ สบู่ก้อนเบนเนท

ตอนที่ 18 บอกลาหรือเริ่มต้น

ตั้งแต่คืนนั้น...ที่ผมตั้งใจอยากเป็นผู้ชายในบทเพลงที่น้ำหวานชอบแล้ว

วันรุ่งขึ้นผมก็พยายามเป็นตามความรู้สึกของตัวเอง ตามที่ตั้งใจ

“น้ำหวานมันหนัก เดี๋ยวเรายกให้เอง”

“น้ำหวานเรารู้ว่าเธอชอบก๋วยเตี๋ยวเจ้านี้ เราซื้อมาฝาก”

“น้ำหวานไปเที่ยวกัน คืนนี่มีงานวัด”

หลายอย่างเปลี่ยนแปลงไป จนน้ำหวานอดสงสัยไม่ได้

“ธีย์! เป็นอะไรหรือเปล่า ช่วงนี้ธีย์ดูแปลกๆนะ?” น้ำหวานถามผม ในคืนที่เราเดินเที่ยวอยู่ในงานวัดแห่งหนึ่งใกล้สวนส้ม

“ไม่มีอะไร เราแค่อยากดูแลน้ำหวานบ้างน่ะ! ผลัดกันไง เผื่อวันไหนไม่สบายอีก น้ำหวานจะได้สลับมาดูแลเราเหมือนเดิม” ผมปฏิเสธและพูดหยอดกลับไปบ้าง

มุขจีบสาวนี้ พี่ชัยสอนมากับมือเลยนะ

“โห! ถ้าทำกันขนาดนี้อีกหน่อยเราเป็นง่อยกันพอดี เดี๋ยวติดเป็นนิสัยอีก  ตอนนั้นเราคงกลายเป็นคนขี้เกียจแน่ๆ” น้ำหวานตัดพ้อเบาๆ

“ไม่ต้องห่วงนะ! จะตอนไหน เราก็ยังคงดูแลน้ำหวานเหมือนเดิม” ผมตอบน้ำหวานกลับไปและแอบสังเกตเห็นแก้มของเธอแดงขึ้นนิดๆ

ท่าทางมุขของพี่ชัยจะใช้ได้นะนี่ ...ขอบคุณครับพี่ชายสุดที่รัก

สมัยก่อนไม่ค่อยมีสถานที่ให้คนหนุ่มสาวเที่ยวมากนักหลังเลิกงาน ยิ่งต่างจังหวัดด้วยแล้ว ยิ่งยากเข้าไปอีก งานวัดจึงเป็นงานที่คนหนุ่มสาวชอบมาเที่ยวกัน ทำให้บรรยากาศเต็มไปด้วยผู้คนและความสนุกแบบไทยๆสมัยก่อนที่ดูเรียบง่าย

ยิงปืน ม้าหมุน ชิงช้าสวรรค์ สาวน้อยตกน้ำ รถไต่ถัง เมียงู และอื่นๆอีกมากมาย เลยออกมาหน่อยก็จะเป็นเวทีลิเก ลำตัด หนังกลางแปลง ที่สมัยนี้อาจดูธรรมดาแต่เมื่อก่อนกลับกลายเป็นที่ตื่นตาของผู้คน

ผมและน้ำหวานเองหลังจากทำงานก็ไม่ค่อยได้ออกมาเที่ยวตอนกลางคืนแบบนี้ คืนนี้เราสองคนเลยสนุกกันมากเป็นพิเศษ

เราเริ่มจากไปไหว้พระปิดทองกันก่อน เนื่องจากสมัยก่อนงานวัดจะจัดกันปีละครั้งทำให้ผู้คนในละแวกใกล้เคียงหลั่งไหลมาทำบุญกันเป็นจำนวนมาก ตามศรัทธาของคนพุทธ

“เมื่อกี้ ธีย์ขอพรอะไรกับหลวงพ่อท่านล่ะ เห็นตั้งใจมากกว่าทำงานอีก” น้ำหวานถามผมหลังเราเดินออกมาจากโบสถ์

“ก็ขอหลายอย่าง ขอแฟนด้วยด้วย อยู่โสดมานานเห็นคู่อื่นเค้ากระหนุงกระหนิงกันก็อยากมีบ้าง แล้วน้ำหวานล่ะ ขอพรอะไรหลวงพ่อท่าน?” ผมถามกลับ

“ไม่บอก! เดี๋ยวพรคลาดเคลื่อน” น้ำหวานตอบพลางแลบลิ้นใส่ผม

แหม! จะน่ารักเกินไปแล้วนะแม่คุณ น่ารักไม่บันยะบันยังกันเลยทีเดียว

หลังไว้พระเสร็จ น้ำหวานชวนผมเล่นเครื่องเล่นแทบทุกชนิด เราแวะซุ้มแทบทุกซุ้มและหอบของกลับมามากมาย

“ธีย์! นี่ก็ยิงปืนแม่นนะ ดูสิได้รางวัลมาเพียบเลย” น้ำหวานดูดีใจที่เห็นตุ๊กตาและของมากมายในมือ

“สนุกไหมล่ะ ไว้มีงานวัดอีกพวกเรามาเที่ยวกันอีกไหม?” ผมชวนน้ำหวานล่วงหน้า

“ไปสิ! นี่เป็นครั้งแรกเลยนะที่เรามาเที่ยวงานวัดได้ได้เที่ยวอย่างจุใจ สมัยเด็กๆไปกับป๊าม้า เที่ยวแป๊บเดียวก็ต้องรีบกลับ เพราะต้องที่บ้านเปิดร้านแต่เช้าน่ะ” น้ำหวานพูดถึงเรื่องในอดีต

ตั้งแต่วันนั้น ผมกับน้ำหวานก็ไปเที่ยวด้วยกันบ่อยขึ้น จนพี่ๆที่ทำงานเริ่มแซวว่าเราทั้งสองเป็นแฟนกัน

แต่จนแล้วจนรอด ผมก็ยังไม่กล้าขอเธอเป็นแฟนอยู่ดี

จนกระทั่ง....เวลาผ่านไปอีกหนึ่งปี

วันนี้ผมลาหยุดงานครึ่งวันและแจ้งกับที่ทำงานว่าขอตัวไปทำธุระโดยไม่ได้บอกกับน้ำหวาน

ทำให้วันนี้ตอนเลิกงาน เธอจึงไม่เจอผมและเดินกลับไปที่บ้านพักคนเดียว

เนื่องจากเป็นช่วงฤดูหนาวทำให้ท้องฟ้ามืดเร็วกว่าปกติและไฟที่ติดตามทางก็ยังไม่เปิด โชคดีที่ยังพอมีแสงไฟจากอาคาร พอให้มองเห็นทางอยู่บ้าง

น้ำหวานทำหน้าเหงาๆขณะเดินกลับบ้าน

และเมื่อเดินเข้ามาที่ประตูหน้าบ้านพักที่มืดสนิท

ทันใดนั้น!

แสงไฟก็สว่างขึ้น! จากไฟที่ประดับประดาทั่วลานหน้าบ้านพร้อมดอกไม้มากมาย รวมถึงเสียงกีต้าร์โปร่งที่ดังขึ้นจากเพลงที่น้ำหวานชอบ

"เพลง Because I Love You"

ผมเดินดีดกีต้าร์และร้องเพลงนี้ออกมาจากลานหน้าบ้าน ที่คอมีหีบเป่าเพลงที่น้ำหวานซื้อให้ห้อยอยู่ และผมก็เป่ามันในช่วงโซโล

น้ำหวานยืนนิ่ง มองดูเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นแบบไม่ทันตั้งตัว ดวงตาของเธอตอนนี้มีน้ำตาเอ่อล้นคลออยู่

ผมค่อยๆเดินมาหาเธอและร้องเพลงนี้จนจบ ก่อนหยุดที่เบื้องหน้าของเธอ แล้วหยิบกล่องของขวัญเล็กๆออกมาจากกระเป๋าเสื้อ

“สุขสันต์วันเกิดนะน้ำหวาน เราอยากให้มันดูดีกว่านี้ แต่ก็เตรียมทุกอย่างได้เท่านี้จริงๆ” ผมพูดพร้อมยื่นกล่องของขวัญให้กับเธอ

ตอนนี้น้ำตาที่ไหลเอ่ออยู่ ได้ไหลลงมาอาบแก้มทั้งสองข้างของน้ำหวาน เธอร้องไห้เบาๆและเอื้อมมือมารับกล่องของขวัญเล็กๆกล่องนั้น

“ไม่หรอกธีย์ มัน..มันดีมากๆ เราไม่เคยคิดเลยว่าจะมีใครจำวันเกิดเราได้และเซอร์ไพรซ์วันเกิดให้เราแบบนี้ ขอบคุณนะ ขอบคุณจริงๆ ฮือๆ” น้ำหวานพูดไปพลางร้องไห้ไป จนผมต้องหยิบผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋าส่งให้เธอ

“น้ำหวานจำได้ไหม ปีที่แล้วที่เราฟังเพลงนี้กันในงานเลี้ยง น้ำหวานบอกว่าชีวิตนี้อยากมีใครสักคนที่เป็นเหมือนผู้ชายในเพลง” น้ำหวานฟังที่ผมพูดแล้วก็พยักหน้าว่าจำได้

“จะเป็นอะไรไหม ถ้าเราอยากเป็นผู้ชายคนในเพลงนี้จริงๆ ในชีวิตของของน้ำหวาน"

"เราสัญญาว่าจะดูแลและทำทุกอย่างเพื่อน้ำหวานตลอดไป”  ผมรวบรวมความกล้าทั้งหมดเพื่อบอกความในใจของผมออกไป

ช่วงเวลาที่ผมพูดหมดประโยคและรอคำตอบจากน้ำหวาน มันช่างเป็นช่วงเวลาที่ผมรู้สึกว่ายาวนานเหลือเกิน

มันเต็มไปด้วยความรู้สึกอึดอัด วิตก หวาดกลัวและหลายๆอย่างปนเปกัน

โดยเฉพาะหากน้ำหวานตอบว่าไม่ ผมเองก็อาจมองหน้าเธอไม่ติดและอาจเสียเพื่อนที่ดีไปหนึ่งคน

ตอนนี้หัวใจของผมเต้นรัวยิ่งกว่ากลอง เมื่อรอคำตอบจากเธอ

และแล้วน้ำหวานก็ทำให้ช่วงเวลาที่อึดอัดนั้นหายไป

เมื่อเธอพูดออกมาว่า...

..........................................

address

Your account

SITE MAP

Facebook