สบู่สมุนไพร สบู่สมุนไพรจากธรรมชาติ สบู่ก้อนเบนเนท

ย้อนอดีต ตามหา...แม่ของลูก

ตอนที่ 45 จุดหมายและคำตอบ

หลังจากที่เราใช้เวลาเรียนรู้เรื่องเกษตรจากหลายที่ในเวลาสองเดือน หนึ่งเดือนที่เหลือ แคทก็พาผมไปสถานที่ท่องเที่ยวที่เธออยากจะไป

“เข้าคอร์สอบรมเกษตรมาตั้งนาน ตอนนี้ได้เวลาเที่ยวแล้วนะคะ” แคทบอกผมขณะขับรถ

ซึ่งแน่นอนว่าผมไม่รู้เลยว่าเธอจะพาไปไหนบ้าง เพราะมันอยู่ในลิสท์หนึ่งร้อยอย่างที่ต้องทำ ในสมุดที่เธอเขียนไว้นั่นเอง

ที่แรกที่พวกเรามานั่นคือการมาเดินเขาและพักแรมที่โมโกจู ยอดเขาที่สูงที่สุด ณ อุทยานแห่งชาติแม่วงก์ จังหวัดกำแพงเพชร

ผมค่อนข้างประหลาดใจที่คุณหนูอย่างเธอ ชอบเที่ยวแนวแบบลุยๆ

“แคทชอบเที่ยวแบบนี้ค่ะ เลยหาเพื่อนที่ชอบแนวนี้ยาก ก็มีคุณธีย์นี่แหละที่แคทมองว่าน่าจะเป็นสายลุยเหมือนกัน” แคทพูดขณะที่กำลังแบกเป้เดินเข้าป่าตามเจ้าหน้าที่นำทาง ซึ่งวันที่เราเดินทางขึ้นเขานั้นก็มีคนอื่นที่อยากพิชิตยอดเขาโมโกจูร่วมทางไปด้วยอีกสิบกว่าคน

“โมโกจู เหมือนปริญญาเอกของการเดินป่าไทยนะคะ ถ้าผ่านที่นี่ได้ การไปเขาลูกอื่นในประเทศก็ง่ายไปเลย” แคทพูดขณะที่เราตั้งแคมป์ที่จุดพักแรมวันแรก

การเดินทางไปยอดเขาโมโกจู ใช้เวลาห้าวันสี่คืน ซึ่งนักท่องเที่ยวจะพักแรมแต่ละที่ตามจุดพักแรม

แคทดูสบาย ๆ ไม่เหนื่อยมาก แต่สำหรับชายวัยกลางคนอย่างผมที่เรี่ยวแรงหายไปพอสมควรตามวัย ถึงกับหอบเลยทีเดียว

แม่คุณเอ๊ย! ชอบแบบนี้ก้ไม่บอก จะได้ออกกำลังกายเตรียมตัวไว้สักหน่อย

ที่นั่นทุกคนทำกับข้าวกินเอง โดยใช้เสบียงที่เตรียมมา โดยคนส่วนใหญ่จะจ้างลูกหาบแบกเสบียงส่วนกลาง ส่วนกระเป๋าส่วนตัวจะแบกกันเอง

แต่ด้วยความงกและอยากโชว์พลังของผม ทำให้ผมบอกแคทว่าไม่ต้องหรอก ไปแค่นี้เดี๋ยวผมแบกเองคนเดียวได้

กว่าจะรู้ว่าหนทางมันลำบาก ก็สายเกินไปเสียแล้ว

“อู้ยย! ถึงสักที” ผมร้องโอดครวญ พลางวางสัมภาระและบีบนวดขาตัวเอง

“บอกแล้วว่าให้จ้างลูกหาบ แต่คุณธีย์ก็แข็งแรงนะคะ แบกของมาได้ไกลขนาดนี้แบบไม่ต้องหยุดวางพักเลย” แคทเอ่ยชมผมและยิ้มให้

ผมยิ้มให้เธอกลับ แต่ในใจคิดว่า...

ไม่รู้อะไรซะแล้ว...ที่มาถึงที่นี่ได้เพราะผมแอบจ้างลูกหาบให้ช่วยแบกของตอนอยู่รั้งท้ายขบวนต่างหากล่ะ แล้วมาเปลี่ยนตอนจะถึงที่พักแรม

แม่สาวน้อยรู้จักพี่เสือน้อยไปนะ หุหุ

แคทอาสาทำอาหาร ส่วนผมก็ทำหน้าที่กางเต้นท์สองหลัง เพราะเรานอนแยกกัน

พรุ่งนี้แกล้งทำเต้นท์หายสักหลังดีมั้ยนี่ จะได้นอนด้วยกัน หึหึ!

ไม่ๆ ธีย์! นายต้องเป็นคนดีนะ!

ความคิดฝั่งดีและฝั่งชั่วร้ายมักจะตีอยู่ในหัวของผมเสมอ แต่พอคิดเรื่องพ่อของเธอที่ชอบให้ลูกน้องไปปล่อยปลากลางทะเลแล้ว

ความคิดฝั่งดีของผม ก็ชนะอย่างขาดลอย

“คุณธีย์รู้ไหมคะ ว่าบนยอดเขานั้นมีหินที่ผู้คนเรียกว่าหินเรือใบอยู่นะคะ เป็นจุดหมายที่ทุกคนตั้งใจจะไปถ่ายรูปกัน เพราะเป็นจุดที่สูงที่สุดของยอดเขาแห่งนี้” แคทพูดขณะที่เรากินข้าวเย็นเสร็จและนั่งคุยกันข้าง ๆ กองไฟบริเวณหน้าเต้นท์

“ทำไมคุณแคทถึงชอบเที่ยวแบบนี้ล่ะครับ? ” ผมถามเพราะเริ่มสงสัย

“หม่ามี๊ของแคทนอกจากจะชอบต้นไม้แล้ว ยังชอบเที่ยวแบบแอดเวนเจอร์ค่ะ ทั้งปีนเขา ขับรถแข่ง ดำน้ำ กระโดดบันจี้จั้มพ์ แนวประมาณนี้แหละค่ะ แคทเห็นรูปพวกนี้ตั้งแต่เด็กๆ พอโตมาก็เลยอยากเที่ยวเหมือนหม่ามี๊บ้าง”

อึมม! ชัดเลย ถอดแบบมาจากแม่เป๊ะ! ลูกไม้หล่นไม่ไกลต้นจริงๆ

“แล้วตอนนี้ทำรายการในลิสท์ไปได้กี่อย่างแล้วครับ?” ผมถามเรื่องรายการในลิสท์ของเธอ

“ตอนนี้เหลืออีกแค่สิบกว่าอย่างเองค่ะ ถ้าเที่ยวเดือนนี้ได้ครบตามที่ตั้งใจก็น่าจะเกือบครบแล้ว” แคททำหน้าดีใจ ซึ่งเธอไม่เคยให้ผมดูรายการในลิสท์ของเธอเลยว่ามีอะไรบ้าง

“ถ้าครบหนึ่งร้อยข้อเมื่อไหร่ แคทจะให้คุณธีย์ดูลิสท์ของแคทเป็นคนแรกเลยนะคะ” แคทพูดต่อและยิ้มเช่นเคย

คืนนั้นเรานั่งคุยและดูดาวด้วยกันจนดึก

น่าแปลกใจที่ว่า แม้จะเดินทางยากลำบากและเหนื่อยแค่ไหน แถมอาหารก็ธรรมดา ไม่ได้อร่อยมาก

แต่พอได้อยู่กับเธอ ผมก็หายเหนื่อยและมีความสุข

แต่ในขณะเดียวกัน แวบหนึ่งในความคิด ผมก็แอบคิดถึงขมิ้น แฟนเก่าที่เคยไปนอนกางเต้นท์ด้วยกันสมัยเรียนมหาวิทยาลัย ที่ผมใช้กระป๋องนมเจาะรูร้อยเชือก แล้วทำเป็นโทรศัพท์คุยข้ามเต้นท์กันจนเช้า

แม้จะเลิกรากันไป แต่ก็ลบความทรงจำออกไม่ได้จริงๆ

........................

วันที่สามในการเดินทาง พวกเราก็มาถึงยอดเขาโกโมจูและได้พบกับหินเรือใบอันโด่งดัง

“แค่นี้อ่ะนะ!” ผมอุทานขึ้นด้วยความผิดหวัง เมื่อเห็นรูปร่างของหินอันโด่งดังตรงหน้า

มันเป็นหินแนวตั้ง ค่อนข้างแบนเหมือนใบเรือที่มีสูงประมาณเกือบสองเมตรกว่าและไม่ได้ใหญ่มากมาย  แต่ผู้คนก็แย่งกันถ่ายรูปเป็นที่ระลึกราวกับเป็นของล้ำค่า

“บางทีจุดหมายก็ไม่สำคัญ เท่าระหว่างทางนะคะ” แคทพูดขึ้นเมื่อเห็นว่าผมทำท่าทางผิดหวัง เมื่อเห็นหินชื่อดังก้อนนี้

“นั่นสิครับ อย่างน้อยบนยอดเขานี้ก็วิวสวยมาก” ผมตอบเธอพลางมองดูทิวทัศน์รอบ ๆ ที่ให้ความรู้สึกที่อิสระและภาคภูมิใจที่ได้มาถึง หลังจากลำบากกันมาหลายวัน

ก็อาจจะจริงตามที่แคทพูด แม้ว่าจุดหมายของเราจะไม่สวยงามอย่างที่คิด แต่ระหว่างทางที่เดินมามันทำให้ผมรู้สึกเป็นวันพิเศษอยู่ทุกวัน

คงเหมือนกับที่มีคนเคยบอกว่า

จงเอาดวงจันทร์เป็นเป้าหมาย แต่อย่าคาดหวังความสวยงามของมัน

เพราะเมื่อคุณถึงเป้าหมายที่ตั้งใจไว้จริง ๆ

มันอาจไม่สวยงามหรือมีค่า เท่ากับประสบการณ์ระหว่างทางที่เต็มไปด้วยดวงดาว

ความรักของผมกับแคทก็คงเป็นเช่นเดียวกัน

เมื่อถึงจุดหมายสุดท้าย

บทสรุปของเราอาจไม่มีค่า...มากกว่า..

ความทรงจำที่เราสร้างด้วยกัน..ก็เป็นได้

.....................

ตอนต่อไป

ตอนที่ 46 รักหรือลาจาก

อ่านต่อ

address

Your account

SITE MAP

Facebook