สบู่สมุนไพร สบู่สมุนไพรจากธรรมชาติ สบู่ก้อนเบนเนท

ความรัก...ชั่วพริบตา

ตอนที่ 20 หนีสุดชีวิต...ซิ่งสุดซอย

หลังจากได้ยินข้อความของจากผู้กององอาจเกี่ยวกับฆาตกร ฉันก็เริ่มลนเหมือนหนูติดจั่นทันที!

“ตายแล้วทำไงดี ๆ ฆาตกรกำลังจะมาที่บ้านฉัน จะหนีไปไหนล่ะนี่” ฉันวิ่งเก็บของจ้าละหวั่น ในหัววนเวียนคิดถึงแต่สถานที่ ๆจะไปหลบภัย

“โอ๊ย! คิดไม่ออก รีบออกจากบ้านก่อนแล้วกันวะ! ” ฉันถือกระเป๋าเสื้อผ้าพร้อมอุ้มเจ้าข้าวตูไปด้วย ส่วนสายตาก็มองรถแท็กซี่ที่กำลังวิ่งมา

“จอด ๆ !” ฉันร้องตะโกนแถมยืนขวางกลางถนนเพราะกลัวรถแท็กซี่ไม่จอด

เอี๊ยดดดด!

รถแท็กซี่ที่กำลังมาเบรคตัวโก่ง และรีบลดกระจกเตรียมตัวด่าฉัน 

“เฮ้ย! อยากตายหรือไง อ้าว!”

แต่ช้าเกินไปเพราะฉันเปิดประตูเข้ามานั่งเรียบร้อยแล้ว

“รีบออกรถ! ตามคันหน้าไปด่วนเลย” ฉันพูดส่ง ๆ เพราะยังนึกไม่ออกว่าจะไปไหน พลางยื่นแบงค์พันให้คนขับ อำนาจของกระดาษสีเทาช่างล้ำลึกนัก เพียงแค่หยิบออกมาก็ทำให้คนขับกลายเป็นมิตรทันที

“ได้เลยครับ! เดี๋ยวผมเหยียบให้มิดเลย” คนขับรูปร่างท้วมหยิบแบงค์พันเสร็จ ก็รีบออกรถทันที

“คันหน้าสีขาว ที่เราตามอยู่เป็นรถนิสชิน รุ่นสกายวอล์เกอร์ เก่าแต่เก๋า เครื่องสามพันติดเทอร์โบ เราอาจตามไม่ทันแต่ไม่ต้องห่วง ตำนานนักซิ่งคลองห้าอย่างผมเจอมาเยอะ เราจะเร่งให้ทันตอนเข้าโค้งนี่แหละ” คนขับอธิบายสรรพคุณของรถคันหน้า ก่อนดริฟท์เข้าโค้งเพื่อร่นระยะห่าง

เอี๊ยดดด !!!

“เราร่นระยะมาได้นิดหน่อย ข้างหน้ามีทางลัด ผมจะตัดเข้าแล้วไปดักข้างหน้ามัน” พี่คนขับที่ตอนนี้ตั้งใจจะตามคันหน้า หักเลี้ยวแบบเก้าสิบองศาที่ซอยหน้า พร้อมเหยียบจนสุดคันเร่ง แบบไม่สนใจผู้โดยสารอย่างฉัน

จนเมื่อใกล้ถึงปากซอยรถคันขาวที่นำหน้าก็มาถึงพอดี

“จับแน่ ๆ นะครับ ผมจะเร่งเครื่องแล้วปาดหน้ามัน ครั้งนี้มันไม่รอดแน่” คนขับตะโกนบอก พลางเหยียบคันเร่งจนสุด จนรถแทบจะเร็วปานจรวด

ในที่สุดก็สามารถปาดหน้ารถคันขาวได้ แม้จะท้ายปัดหมุนวนไปหนึ่งรอบจนควันขึ้น

เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!!

“เรียบร้อยแล้ว แม้ตอนจบจะเป๋ไปหน่อยแต่ก็ตามทัน ให้ผมลงไปช่วย....อ้าว! หนู! ..หนูเป็นอะไรหรือเปล่า?” พี่คนขับตกใจเมื่อหันกลับมามองฉันที่เบาะหลัง

เพราะตอนนี้ฉันกับเจ้าข้าวตู นั่งน้ำลายฟูมปากเพราะช็อคตั้งแต่โค้งแรก ที่แกเริ่มดริฟท์แล้ววว!!!

.....................

“นั่นก็เลยเป็นสาเหตุ ที่เธอมาขออาศัยพักกับฉันที่คอนโดใช่ไหม?” นายภูผาพูดเสียงเข้ม ตอนที่ลงมาเปิดประตูตึกคอนโดให้ฉัน

“ก็ฉันโทรหายัยเมย์ไม่ติด แล้วก็ไม่รู้จักใครที่ไหนอีก ก็มีแต่นายนี่แหละที่รู้จัก ” ฉันพูดพลางทำตัวลีบอย่างสำนึกผิด

“แต่คอนโดฉันห้ามเลี้ยงสัตว์! ถ้ามีคนร้องเรียนจะต้องถูกย้ายออก” นายภูผาพูดแล้วมองไปที่เจ้าข้าวตู

ข้าวตูสะดุ้ง! มันส่ายหัวไปมาเหมือนบอกว่าไม่ต้องเป็นห่วง ก่อนเอามือปิดปากและทำตัวแข็งทื่อเหมือนตุ๊กตาตัวหนึ่ง

“มันบอกว่ามันส่งเสียงอะไรแน่นอน จะทำตัวเหมือนตุ๊กตาไม่มีใครจับได้หรอก” ฉันแปลสิ่งที่ข้าวตูบอกให้ภูผาฟัง

“เธอเข้าใจที่มันบอกด้วยหรือนี่! เอาล่ะงั้นก็ตามมา” ภูผาทึ่งเมื่อเห็นฉันเข้าใจ ก่อนจะเดินนำมาที่ห้องของตัวเอง

.........................

“ผู้กองครับ! คนของเราที่ส่งไปดูแลความปลอดภัยบ้านคุณทับทิม ตอนนี้ฟื้นแล้วครับ” เจ้าหน้าที่คนหนึ่งรายงานผู้กององอาจ

“แล้วคนที่เราส่งสมทบเพิ่มเจอหลักฐานอะไรบ้างไหม?” ผู้กององอาจถามขึ้น

“ไม่มีเลยครับ! แต่โชคดีที่คุณทับทิมหนีออกมาได้ทันก่อนที่คนร้ายจะเข้าไปในบ้าน ข้อมูลนี้ทีมของเราตรวจสอบจากกล้องวงจรปิดหน้าบ้านของเธอครับ” เจ้าหน้าที่คนเดิมรายงาน

เดิมทางทีมสืบสวนได้ส่งคนไปช่วยรักษาความปลอดภัยผู้นำทางโดยเฝ้าระวังอยู่ในรถ แต่ทีมที่บ้านของฉันขาดการติดต่อ ทางผู้องอาจจึงให้คนตรวจสอบกล้องวงจรปิดและเห็นว่ามีชายคนหนึ่งเดินอยู่บริเวณรถก่อนมุ่งหน้ามาทางบ้านของฉัน

ทำให้ผู้กององอาจรีบโทรแจ้งเตือนให้ฉันรีบออกจากบ้าน

“ครั้งนี้มันดูผิดปกติมาก ฆาตกรเพิ่งก่อเหตุไปไม่ครบเดือน ทำไมถึงตั้งใจก่อเหตุอีก หรือว่ามันจะเปลี่ยนรูปแบบเพราะคิดว่าคุณทับทิมจะรู้อะไรเพิ่มเติม” ผู้กององอาจวิเคราะห์สถานการณ์

“ตรวจสอบกล้องวงจรปิดไล่ย้อนไป ผมอยากรู้ว่าชายคนนี้เริ่มเดินทางมาจากไหนและกำลังไปที่ไหนต่อ!”

........................

“หนูไม่เป็นไรค่ะ ตอนนี้มาพักอยู่กับเพื่อนคนหนึ่ง”

“เดี๋ยวผมจะส่งคนไปเฝ้าระวังให้นะครับ แล้วตอนเช้าคุณทับทิมค่อยเดินทางมาที่หน่วยของเรา ครั้งนี้คนร้ายน่าจะไม่กล้าตามไป คืนนี้คุณน่าจะปลอดภัยแล้ว” เสียงของผู้กององอาจบอกฉัน

จากนั้นเราก็คุยกันอีกเล็กน้อยก่อนวางสายไป

“ทางตำรวจว่าอย่างไรบ้าง?” นายภูผาถามขึ้นด้วยความเป็นห่วง

“ก็ส่งคนมาเฝ้าที่หน้าคอนโด แล้วพรุ่งนี้ค่อยไปที่หน่วยสืบสวนน่ะ” ฉันตอบพลางมองไปรอบ ๆ ห้องที่นอนอยู่

ห้องคอนโดของนายภูผาดูดีและสะอาดกว่าที่คิดมาก แม้จะเป็นคอนโดเก่า แต่ห้องก็กว้างแถมยังมีห้องนอนแยกจากห้องนั่งเล่นด้วย

ภูผาเล่าว่าเขากับแม่อยู่ที่นี่มาหลายปี โดยเช่ากับคนรู้จักของแม่ในราคาที่ไม่แพง โดยแม่จะนอนในห้องส่วนภูผาจะนอนที่ห้องนั่งเล่น

ภูผาให้ฉันนอนในห้องของแม่ ส่วนฉันเองพอหายกลัวเรื่องฆาตกร ก็เริ่มทำตัวไม่ถูกเพราะนี่เป็นครั้งแรกที่ฉันมานอนที่ห้องผู้ชายสองต่อสอง แต่.....

“หงิงงง! ๆ” ข้าวตูแตะขาฉันแล้วอ้อนเบา ๆ

อึมม! รวมแกไปด้วยก็ได้ เป็นสองคนกับหนึ่งตัว

ในขณะที่ฉันกำลังคุยกับภูผาที่ห้องนั่งเล่น

ก็มีเสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น!

ก๊อกๆๆ!

...........................

ตอนต่อไป

ตอนที่ 21 ตอนนี้ฉัน...ไม่ได้อยู่ตัวคนเดียว

อ่านต่อ

address

Your account

SITE MAP

Facebook