สบู่สมุนไพร สบู่สมุนไพรจากธรรมชาติ สบู่ก้อนเบนเนท

ความรัก...ชั่วพริบตา

ตอนที่ 24 ครอบครัวแห่งเมืองทิพย์

“กลับมาแล้วเหรอแม่ วันนี้เป็นอย่างไรบ้างเหนื่อยมากไหม?” นายภูผาในชุดผ้ากันเปื้อนถามฉันอย่างเป็นห่วง พร้อมเอาน้ำมาให้

“ก็เหนื่อยอยู่นะพ่อ แต่ก็ทนได้เพื่อครอบครัวของเรา” ฉันตอบภูผาพร้อมรับน้ำมาดื่ม

“แล้วลูกขอเราเป็นอย่างไรบ้างพ่อ วันนี้เป็นวันแรกที่ไปโรงเรียนนี่?” ฉันถามพลางชะเง้อมองหา

“ไม่ต้องห่วงเลยล่ะ ไปวันแรกก็ได้เพื่อนใหม่หลายคน แถมครูยังชมว่าฉลาดด้วยนะ!” ภูผาพูดชมลูกของเรา

“นั่งไงมาโน่นแล้ว ข้าวตูมาหาแม่สิลูก” ภูผาร้องเรียกลูกของเรา ไม่นานหมาน้อยสี่ขาก็เดินเข้ามาหาด้วยความดีใจ แล้วพูดกับฉันว่า

“แม่จ๋า.. หนูหิวข้าว!”

........................

ฉันสะดุ้งตื่นทันที เมื่อได้เห็นลูกตัวเองเป็นเจ้าข้าวตูแถมยังพูดได้ พลางหันมองไปข้าง ๆ แล้วเห็นข้าวตูกำลังหลับอย่างมีความสุข

ข้าวตูเอ๊ย! แกทำฝันที่แสนหวานของแม่พังหมดเลย เฮ้อ!

จะว่าไปการใช้ชีวิตอยู่ในเซฟเฮ้าส์ก็ทำให้ฉันอดฝันแบบนี้ไม่ได้ เพราะหากแยกเรื่องงานออกไป ฉัน ภูผาและข้าวตู ก็แทบจะอยู่เหมือนคนในครอบครัวเดียวกัน เพียงแต่ไม่ได้หวานใส่กันขนาดนั้น!

“ข้าวตูไปคาบมา!” ภูผาปากิ่งไม้ไปข้างหน้า เจ้าข้าวตูเห็นดังนั้นก็รีบวิ่งไปคาบ แล้วเอากลับมาให้ภูผา ทั้งสองเล่นแบบนี้ไปสักพักก็เดินมาหาฉันที่กำลังนั่งดูอยู่

“ข้าวตูนี่ฉลาดดีนะ เราอยากเลี้ยงหมามานานแต่ที่คอนโดห้ามเลี้ยงสัตว์ พอมาเจอหมาฉลาด ๆ แบบนี้ก็อยากจะเลี้ยงสักตัว” ภูผาชมข้าวตูพลางลูบหัวมัน

“ข้าวตูต้องฝึกอีกเยอะมันยังไม่ฉลาดเท่าหมาบ้านอื่นหรอก” ฉันตอบภูผาพลางยิ้มให้เขา

“ข้าวตูไปเอาสบู่เบนเนทเอ็กซ์ตร้าไวท์มาให้หน่อย แม่จะอาบน้ำ” ฉันสั่งข้าวตู มันทำท่าตะเบ๊ะรับคำสั่งแล้วรีบวิ่งไปหยิบของให้ฉัน

“อันที่จริงเราก็สงสัยนะว่าเธอสื่อสารกับข้าวตูยังไง พอเธอสั่งมันก็มีปฏิกิริยาอีกแบบ แถมเธอยังฟังมันรู้เรื่องด้วย แล้วหมาที่เธอว่าฉลาดมันต้องทำอะไรได้มากกว่าข้าวตู?”  ภูผาถามฉัน

“มันต้องขับรถ ขับจรวดได้ หรืออย่างน้อยต้องซักผ้า ถูบ้าน ทำความสะอาดได้” ฉันบอกกับภูผาตามที่ฉันเคยเห็นน้องหมาในหนังหลายเรื่อง

“.................” ภูผา

..................................

แม้จะมีความสุข แต่ครอบครัวทิพย์ของฉันก็ต้องพักร้อนชั่วคราว เมื่อผู้กององอาจให้พวกเราเดินทางมาสืบคดีเพิ่มที่อยุธยา

พวกเราเดินทางด้วยรถตู้สองคัน มีเจ้าหน้าที่และทีมผู้นำทางรวมถึงข้าวตูและนายภูผา

ไม่กี่ชั่วโมงต่อมาพวกเราก็ถึงที่สถานีตำรวจในอำเภอเมือง โดยแผนของเราคือการเชิญตัวผู้ที่น่าจะเกี่ยวข้องกับเหตุการณ์สร้างสะพานมาที่นี่ เพื่อสอบถามและให้เหล่าผู้ทำนายช่วยเหลือ

“ถ้าเรายกทีมไปหาพวกเขาที่บ้าน มันจะเป็นที่สนใจของสื่อมวลชนมากเกินไป ฆาตกรอาจจะรู้ความเคลื่อนไหวของเรา” ผู้กององอาจให้เหตุผลไว้แบบนี้

คนแรกที่ทางทีมสืบสวนเชิญมาก็คือ “จ่ามี” นายตำรวจเก่าที่ตอนนี้ไปทำสวนและเป็นคนทรง จ่ามีเป็นชายวัยกลางคนที่ผิวสองสี มีรอยสักยันต์เต็มตัว หน้าตาดุดันและไว้หนวดเฟิ้ม

แกนั่งลงในห้องสืบสวน โดยมีผู้กององอาจและเจ้าหน้าที่อีกสองคนนั่งอยู่ ส่วนพวกเราที่เหลือนั่งอยู่ในห้องกระจกอีกฝั่ง ที่คนในห้องนั้นจะมองไม่เห็นเหมือนในหนัง

“ขอบคุณจ่ามีมากนะครับที่ให้ความร่วมมือ”

“ไม่เป็นไรครับ ผมเป็นตำรวจเก่า ย่อมเข้าใจการทำงานแบบนี้”

“งั้นผมขอเข้าเรื่องเลยนะครับ ผมอยากให้จ่ามีเล่าเกี่ยวกับที่ดินตรงสะพานฉัฐมาพรและเรื่องราวช่วงก่อนและหลังสร้างครับ” ผู้กององอาจเข้าประเด็น

“สมัยก่อนที่ดินตรงนี้เป็นที่รกร้าง ชาวบ้านได้แค่ตั้งหมู่บ้านอยู่รอบ ๆ เพราะไม่มีใครกล้าเข้าไปอยู่ตรงนั้น เนื่องจากเชื่อว่ามันเป็นสุสานเก่าโบราณที่เฮี๊ยนมาก”

“สมัยก่อนบริเวณนี้มีคนตายทุกปี จนถึงช่วงก่อสร้างก็ยังมีคนงานเสียชีวิตอยู่หลายครั้ง แต่ผู้รับเหมาปิดข่าว คนภายนอกจึงไม่รู้”

“แล้วจ่ามีว่า ที่นั่นมีอาถรรพ์จริงหรือไม่ครับ?” ผู้กององอาจถามต่อ

“มีสิครับ! ของแรงซะด้วย มันเป็นวิญญาณของคนขอมโบราณ ผมเองก็ยังเคยเจอ!” จ่ามีพูดด้วยสีหน้าที่เปลี่ยนไป

“พอตอนคนงานก่อสร้างเสียชีวิตหลายคน ผู้รับเหมาก็มาเชิญผมไปทำพิธี เพื่อสร้างขวัญกำลังใจให้กับคนงาน แต่พอผมเริ่มทำพิธีเท่านั้นแหละ จู่ ๆ เครนก่อสร้างก็ล้มลงมาที่หน้าพิธี พร้อมวิญญาณผู้ชายที่แต่งตัวเหมือนคนโบราณ ยืนอยู่บนเครนพร้อมชี้หน้าผม แล้วบอกว่าให้ออกไป ถ้ายังไม่อยากตาย!”

เมื่อจ่ามีเล่าถึงตรงนี้ ฉันและทุกคนที่อยู่ในห้องก็ขนลุกซู่ ราวกับกำลังอยู่ในเหตุการณ์

“ตอนนั้น ทุกคนในนั้นต่างก็วิ่งกระเจิง เหลือแต่ผมคนเดียว วิญญาณคนโบราณก็พูดต่อว่า ถ้าอยากจะสร้างสะพานให้เอาคนมาสังเวยยี่สิบสี่คน ไม่อย่างนั้นก็ไม่ให้สร้าง ก่อนจะหายตัวไปต่อหน้าต่อตาของผม” จ่ามีเล่าเรื่องต่อจนจบพร้อมทำสีหน้าหวาดกลัว

“แล้วหลังจากนั้นจ่ามีทำอย่างไรต่อ?”

“ผมก็บอกทางผู้รับเหมา แล้วก็ไม่ได้ทำพิธีต่อเพราะความกลัว ผู้กองคิดเอาเองแล้วกัน ขนาดทำพิธีกลางวันแสก ๆ ยังปรากฏตัวได้ เฮี๊ยนขนาดนี้ผมเข้าไปยุ่งต่อก็บ้าแล้วล่ะครับ”

“แต่ในที่สุด ทางผู้รับเหมาก็ได้จอมขมังเวทย์มาหนึ่งคนเพื่อทำพิธี จนสามารถสร้างสะพานต่อจนเสร็จนี่แหละ”

“แล้วจ่ามีรู้ไหม ว่าจอมขมังเวทย์คนนั้นเป็นใคร?” ผู้กององอาจถามต่อ

“เรื่องนี้ไม่มีใครรู้ครับ เพราะวันทำพิธีขนาดคนงานยังห้ามเข้าไป น่าจะรู้แค่เจ้าของบริษัทรับเหมางานกับคนสนิทไม่กี่คน”

หลังจากนั้นผู้กององอาจก็สอบถามเรื่องอื่น ๆ อีกเกือบชั่วโมง ก็ปล่อยตัวจ่ามีกลับบ้านไป

จากนั้นคนที่สองก็เข้ามา เขาก็คือ “ผู้พันตุ๋ย” จอมขมังเวทย์อีกคนหนึ่ง ที่เป็นคนพื้นที่

“ผู้พันตุ๋ย” เป็นชายไทยผิวสองสี รูปร่างสูงใหญ่ ไม่ไว้หนวดเครา แต่มีรอยแผลเป็นที่แก้มซ้าย ตอนนี้เป็นนักการเมืองท้องถิ่น

ทันทีที่ผู้พันตุ๋ยเดินเข้ามาในห้องนี้ เขาก็มองมาที่กระจกเงา ที่ด้านหลังมีพวกเรานั่งแอบอยู่

“มีคนมีวิชาอยู่ที่นี่ด้วยหรือนี่ ทีมผู้กองนี่น่าสนใจจริง ๆ นะครับ!” ผู้พันตุ๋ยยิ้นด้วยมุมปาก ก่อนจะนั่งลงคุยกับผู้กององอาจ!

....................

ตอนต่อไป

ตอนที่ 25 เหตุการณ์ฝันที่แปลกประหลาด

อ่านต่อ

address

Your account

SITE MAP

Facebook